Cessenon sur Orb, Maandag 1 Oktober 2007
De ethanol-gekte vermindert de VS voedselhulp omdat o.a. de prijzen van maïs en soja stijgen. Intussen stijgt de produktie van ethanol zo sterk dat de prijzen daarvan dalen. De ethanol distilleerders zitten gevangen tussen hogere inkoopprijzen en lagere verkoopprijzen. Intussen wijzen biologen er op dat --als je nu toch dure landbouwgrond en duur landbouwwater wil inzetten-- je dat beter kunt doen met gewassen die daar efficienter mee omgaan. Daar is [nog] géén subsidie voor. Wèl om maïs en soja 'goedkoop' te houden èn om ethanolproduktie te stimuleren. De 'onzichtbare hand' zorgt dat alles goed komt.
Dat hopen wij. Amen. (100 woorden)
_____________________
CLIFFORD KRAUSS, Ethanol’s Boom Stalling as Glut Depresses Price, NYT, September 30, 2007, An oversupply of ethanol is suddenly plaguing farmers, in part because distribution of the fuel has not kept pace with new distilleries.
http://www.nytimes.com/2007/09/30/business/30ethanol.html?th&emc=th

PS
Naar aanleiding van mijn stukjes over ethanol en ons gesprek op 22 september stuurt Yvonne mij een link met interessante gegevens over biofuel. Natioal Geographic gaat ook in op alternatieven die met minder water kunnen volstaan, en op marginale gronden kunnen groeien. Zéér de moeite waard om dat eens te bekijken.
http://magma.nationalgeographic.com/ngm/2007-10/biofuels/biofuels-interactive.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 2 Oktober 2007
De hele zomer zijn wij --hier in Languedoc-Roussillon-- een uitzondering. Regen- en onweersvoorspellingen voor 'Le Midi' komen niet bij ons. Op de weerkaartjes worden wij met een mooi half-cirkeltje van de boze buitenwereld afgesloten.
Nu is de herfst begonnen. Noord- en Midden Franrijk zitten in regen en storm. In 'Le Midi' schijnt te zon. Maar wij, wij van Hérault-Rousillon-Languedoc, zijn wéér de uitzondering. Alléén binnen ons mooie half-cirkeltje regent het, en is er harde wind.
De weerdame wees er vanmorgen op:
--"Avec l'exception de Languedoc-Roussillon", zei ze.
Niet zonder leedvermaak, dacht ik te horen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 3 Oktober 2007
Groningen was eergisteren 'in het nieuws' op de Franse TV1 en TV2, maar bij navraag in NL wist Theo te melden dat het aldaar 'geen issue' was. Dat sluit mooi aan bij de manier waarop dat 'nieuwtje' werd gemeld:
--"In 'le pays du Big Brother' hebben ze weer wat nieuws", begon het, en in de onvermijdelijke straat-interviews lieten ze vrijwel alleen NLse voorbijgangers in het Groningse stadscentrum aan het woord die het 'heel normaal' vonden. Dat bevestigde Franse vooroordelen over NL.
Dat 'nieuwtje' was dat men in Groningen, in de uitgaansbuurt naast de TV-monitors van de politie, ook microfoons hadden geïnstalleerd. Daarbij suggererend dat het om afluistermicrofoons zou gaan. Afluisteren! Op publieke plaatsen nog wel!!
De geïnterviewde politiemannen [geen -vrouwen inderdaad] legden met trots uit dat het systeem nu precies één jaar succesvol werkte, maar zeiden óók dat afluisteren NIET de bedoeling was. Het kón zelfs niet met deze microfoons. Het ging om een geluidsanalyse. Kennelijk kun je de schreeuwerige ruzietoon die aan handgemeen vooraf gaat ['electronisch'] onderscheiden. Dat was de 'technische kern' van het nieuwtje.
Dat demonstreerden ze in de proefopstelling. Harde muziek, handengeklap, gewoon schreeuwen, en hard lachen brachten het hoogstens tot geel-oranje vlekken, maar zodra dat dreigerig-schreeuwerige ruzietoontje werd gebruikt flitsten fel-rode vlekken op de politiemonitor. Het moet met een unieke stembandenfrequentie te maken hebben. Technisch heel interessant.
Maar goed, als die rode vlekken kwamen, kon de meldkamer de aanwezige patrouille-te-voet waarschuwen zodat die het handgemeen konden voorkomen of in een vroeger stadium konden smoren. Zo vertelde de politie-commissaris het met trots.
En waarom is dit wèl een 'issue' in Frankrijk? Stilletjes vermoed ik dat Sarkozy c.s. dit idee op die manier in de week leggen voor toepassing in Frankrijk.
Maar er is méér. Sinds de NLse 'uitvinding' van Big Brother, en de introductie daarvan in F als Loft Story in 2001, gelden NLers als 'perfide voyeurs' die de 'latijnse gevoelens voor privacy' schenden. De Hoge Autoriteit voor het Audiovisuele greep zelfs in. Zie mijn stukjes van 12 mei en 7 juli 2001, en 12 augustus 2002.
Aan de andere kant is er ook een groeiende 'awareness' dat er buiten Frankrijk, met name in het Noorden van Europa "ook wel" goede en menselijke waarden zijn te vinden die in latijnse landen te gemakkelijk als inbreuk op 'privacy, en op 'republikeinse waarden' worden afgewezen. In 2005, bijvoorbeeld, speelde het lonken naar 'betere' begeleiding van werkelozen en het 'Deense Model' dat men ook in NL aantrof. Daarover schreef ik 11 juni, 29 juli en 29 okt 2005.
Meer recent waren het de behandeling van psychisch gestoorde gevangenen en de intensieve reclassering --waarvoor de Franse Minister van Justitie Rachida Dati Rotterdam bezocht-- en de reportages over het 'hôpital fermé' in Venraij, een van de idealen van Sarkozy. Ik schreef daarover 1 sep jl.
Dat is een belangrijk deel van de 'culturele context' waarin zo'n reportage over de Groningse 'afluisterapparatuur' moet worden beoordeeld. Misschien dat de Fransen eindelijk leren hun zelfgenoegzaamheid te doorbreken, en gaan inzien dat er "ook wel" buiten Frankrijk iets te leren valt. Iets wat NLers --of Denen-- "heel gewoon" vinden.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 4 Oktober 2007
De Sueddeutsche weet te melden dat de populariteit van Sarkozy nog maar 55% is. Niet gek, maar in Augustus was het nog 61%. De populariteit van zijn minister-president François Fillon zakte van 53% op 47%. Je moet daar niet over vallen, want wie veranderingen wil, moet onpopulair durven te zijn.
Dezelfde Sueddeutsche --in hetzelfde bericht-- rapporteert over een rivaliteit tussen deze twee mannen. Nee, niet over de publieke bedillerigheid van de president over zijn eerste minister, maar over het aantal verkeersovertredingen in één maand. Dat wist de Sueddeutsche weer van het a-politieke Auto Plus.
Sarko --die inmiddels "Speedy Sarkozy" wordt genoemd-- overschreed acht keer de maximum snelheid, stuurde zijn convooi acht keer door het rode licht, ging twee keer tegengesteld door een eenrichtingsstraat, en negeerde één keer de doorgetrokken streep.
François Fillon, die in zijn vrije tijd enthousiast race-auto's bestuurt, liet zijn convooi slechts vier snelheidsovertredingen begaan, maar passeerde dertien rode lichten, nam vier eenrichtingsstraten in de verkeerde richting, en negeerde vijf keer de doorgetrokken streep.
In Frankrijk staat dat niet in de krant, want een vriendje van Sarkozy, Arnaud Lagardère is groot-aandeelhouder in nogal wat 'media', en wist een paar maanden geleden Journal du Dimanche te verbieden een foto van Cécilia Sarkozy te publiceren. Diezelfde Arnaud Lagardère nodigde Nicolas en Cécilia onmiddellijk na presidentsverkiezingen uit om een paar dagen uit te rusten op zijn jacht nabij Malta. En wéér dezelfde Arnaud Lagardère stond gisteren op de voorpagina van Le Figaro wegens een multi-miljoenen aangelegenheid. Le Monde, waar Lagardère groot-aandeelhouder is, meldde het iets minder uitbundig. Hij had als president van EADS --de onderneming met de achterstallige Airbussen A380 en A350-- zijn aanzienlijke pakket aandelen verkocht toen ze op het hoogste punt stonden vlak vóór [officiëel!] bekend werd dat de aflevering zeer ernstig was vertraagd. Toen daalden de aandelen van 34€ naar 18€. Kassa! Hij sprak toen de fameuze woorden:
--"J’ai le choix entre passer pour quelqu’un de malhonnête ou d’incompétent, qui ne sait pas ce qui s’est passé dans ses usines, j’assume cette deuxième version".
[Ik heb de keuze om door te gaan voor een bedrieger of voor een dommerik die niet weet wat er precies in zijn onderneming omgaat, ik kies voor de tweede versie]
Het bericht in Le Figaro en Le Monde houdt in dat de 'Autoriteit voor de Financiële Markten' [AMF] het dossier over die 'voorkenniszaak' aan de justitie heeft overgedragen. Het ziet er naar uit dat het AMF heeft ingezien dat het om de éérste versie gaat. De duitse mede-president, Manfred Bischoff, die ook zijn aandelen verkocht, zal wel hebben gezegd:
--"Ich habe es nicht gewuscht".
______________________________________________________
Sarkozys Popularität schwindet: http://www.sueddeutsche.de/ausland/artikel/159/135893/
Soupçons de délits d'initiés "massifs" chez EADS: http://abonnes.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3234,36-962304@51-956203,0.html
Les dirigeants d'EADS accusés de délit d'initié: http://www.lefigaro.fr/actubourse/20071003.FIG000000133_les_dirigeants_d_eads_accuses_de_delit_d_initie.html
Arnaud_Lagardère: http://fr.wikipedia.org/wiki/Arnaud_Lagard%C3%A8re
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 5 Oktober 2007
--"Er is geen sprake van een 'voorkenniszaak' als 1200 aandeelhouders hun aandelen verkopen", probeert de woordvoerder van Groupe Lagardère, de rel te bezweren.
--"Nee", zeggen anderen die het rapport nauwkeuriger hebben gelezen: "het gaat om welgeteld negentien topmannen, de rest is 'téléphone arabe' [horen-zeggen, grapevine]".
Kleine aandeelhouders en kortgehouden gesalariëerden zijn boos, en voelen zich tekort gedaan. De 'Ingezonden Brieven' daarover zijn boeiend.
Het leukst vind ik het mailtje van Ghislaine over mijn stukje van gisteren:
--"Ik lees je graag. Dit soort verhalen waren voor mij beperkt tot Moskou en de partijbonzen aldaar. Nu hebben we een Franse Poetin". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 6 Oktober 2007
Met de kou, de donkere wolken en het gebrek aan zon, verlang ik dubbel naar La Gomera. Om mij voor te bereiden probeer ik mijn Franse visie wat los te laten en de wereld weer te bekijken vanuit Spanje, en vanaf 'mijn' Kanarische Eilanden. Misschien komt de zon dan vanzelf.
Zo merkte ik dat behalve de lokale politiek, de massieve illegale immigratie nog steeds voorpaginanieuws is: Aangespoelde lijken of prauwen met totaal verkleumde avonturiers worden gemeld op bijna alle eilanden.
Gelukkig begint er verandering in te komen. 'Le Soleil', het leidende dagblad van Sénégal, bericht over een televisiespot op de top-uren van het Het Eerste Net die emigranten-in-spé van hun plannen moet afhouden. Dat is deel van een campagne die in samenwerking met Spanje is opgezet sinds Juli van dit jaar, en die in korte tijd door kleinere zenders, radio en lokale pers wordt ondersteund.
Reklame-technisch is het dus een succes, maar of de Afrikaanse jongelui erdoor van hun avontuurlijke verlangens worden afgehouden betwijfelt Sabidou Marone in Le Soleil.
Aliou Sow, de populaire Sénégalese minister voor jeugdzaken, die de vorige week de zaak van de clandestiene emigratie nog eens toelichtte bij de autoriteiten van de Europese Unie, wijst op de mythe onder Afrikaanse jongeren dat Europa de 'Poort Naar Het Fortuin' is. Het tegendeel is helaas dichter bij de waarheid.
Toch is er een duidelijke afname zichtbaar. Deze campagne zou daar zeker aan hebben bijgedragen, al zijn er ook andere oorzaken waardoor t.o.v. 2006 de emigratie met 60% is verminderd.
In een indringende spot is een moeder aan het woord die haar enige zoon verloor toen hij in Europa probeerde te komen. Hij was een goed voetballer, en wilde naar 'Barça'. In andere spots komen 'geredden' aan het woord. Mamadou Mané heeft het geprobeerd, en Samba Ndiaye zelfs twee keer. Zij hebben de risicio's van nabij gezien, maar werden door de Marokkaanse kustwacht teruggestuurd.
Maar er zijn ook positieve modelpersonen. Boubacar, een voetballer die het intussen gemaakt heeft, laat weten dat hij niets meer heeft gehoord van verschillende maatjes uit zijn vroegere team die naar Europa probeerden te gaan. En niemand minder dan Youssou N'Dour, de zanger die hoort bij de "2007 Time Magazine's 100 Most Influential People", bezweert Afrikaanse jongeren, gezeten in een prauw, niet langer hun leven voor niets te riskeren:
--"Jullie zijn de toekomst van Afrika.
____________________________
Sadibou Marone, Média contre émigration clandestine - La pub pourra-t-elle dissuader les futurs candidats?, Le Soleil (Dakar), 3 Octobre 2007, http://www.lesoleil.sn/article.php3?id_article=29354
ABDOULAYE THIAM, CONTRE L’ÉMIGRATION CLANDESTINE : Aliou Sow plaide pour une sensibilisation plus accrue, Le Soleil (Dakar), 3 Octobre 2007, http://www.lesoleil.sn/article.php3?id_article=12054
Youssou N'Dour, http://en.wikipedia.org/wiki/Youssou_N'Dour, http://news.courrierinternational.com/re?l=6m78xuI1ug3g4nIg
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 7 Oktober 2007
Bij de opruiming vond ik Le Monde Dossiers & Documents van September, dat is een maandelijkse documentatie van aktualiteit en achtergronden gericht op middelbare scholieren. "Pourquoi travailler?" was de intrigerende titel die mij tot kopen bracht. In vond er o.a. statistieken met details over de 11 miljoen 'working poor' die in Europa leven: Mensen die met werken minder verdienen dan 60% van de officiële 'kosten voor levensonderhoud'. Hun aandeel in Europa is stijgend. Ik trok e.e.a. na via Google.
Voor sommigen is dat een 'bewijs' dat wettelijke minimumlonen te hoog zijn.
Anderen proberen zich in te leven in de werkelijkheid achter die statistiek, en zo kwam ik terecht bij Günter Wallraff's Ganz Unten, Barbara Ehrenreich's Nickel and Dimed, en George Orwell's Down and Out in Paris and London, die alledrie van-binnen-uit waarnemingen hebben gedaan. [Wallraff heeft overigens aangekondigd dat hij de 'toestanden' bij 'call centers' binnenkort op die manier gaat beschrijven.]
Toen ik vandaar terecht kwam bij 'wage slavery' raakte ik op bekend terrein want ik 'studeer 'nebenbei' al jaren de geschiedenis van de slavernij om de Negerhut-van-Oom-Tom-rooksluier de decoderen. Maar ik verdwaalde er óók, want ik trof, waar ik al langer naar zocht, een goede discussie over het verschil tussen een chattel slave [die kostbaar bezit is van de eigenaar en niet kan worden ontslagen, en waarop de oorspronkelijke plantage-cultuur in de Zuidelijke Staten was gebaseerd] en de wage slave, die betaald werd, maar zonder pardon kon worden ontslagen. Precies zoals de industriewerkers in de Noordelijke Staten. De Noordelijken hebben gewonnen.
Ik verdwaalde compleet, en soms dacht ik zelfs dat ik de geschiedenis van de toekomst zat te lezen: Steeds meer wage slaves, pardon, "working poor", en veel gepraat over 'autonomie' en 'zelfrealisatie' van een steeds kleiner wordende elite.
Nu moet ik snel doorgaan met opruimen, want dat is essentiëel voor "inpakken en wegwezen" binnen een paar dagen. Van mijn dwaaltocht laat ik alleen een rode draad achter. Net als Ariadne. Jij en ik zullen die ooit wel weer oppakken.
___________________________
www.lemonde.fr/dosdoc, http://en.wikipedia.org/wiki/Working_poor, http://en.wikipedia.org/wiki/Wage_slavery
Tyranny of the Invisible Hand, A Critique of the Capitalist System, http://question-everything.mahost.org/Socio-Politics/capitalism.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 8 Oktober 2007
De lopende discussie over recidive woedt nog steeds hier in F. Niet op de voorpagina's, want daar zorgt 'Speedy Sarkozy' iedere dag voor andere verrassende initiatieven, maar blogs en Ingezonden Brieven laten zien dat gaat om een totaal andere kijk op gevangenen. In sommige (Franse) instituten is er wel degelijk begrip voor --bv-- de NLse aanpak van uitgebreide reclassering. Maar de volksopinie wil er niet aan om (ex-)gevangenen "in de watten te leggen". Het republikeinse gedachtegoed dat na de ondergane straf de gestrafte persoon niets meer mag worden verweten, leidt er enerzijds toe dat men aarzelt om 'gevaarlijke personen' na de straf nog aan (dwang-)behandeling te onderwerpen, maar anderzijds houdt het niet tegen dat er wraak- en revanche-gevoelens zijn. Als ex-gevangenenen na hun straf in de moeilijkheden raken: "Lekker puh!! Eigen schuld, dikke bult".
Het is juist het groeiende verschijnsel van recidive dat óók de grote massa aan het denken begint te zetten. Aan de 'besparing' op gevangeniskosten, hangen diverse prijskaartjes, moreel, maatschappelijk en financiëel, maar in de discussie domineren de filosofische, de morele en de maatschappelijke.
In de VS begint op dat punt ook iets te dagen, al zijn het daar allereerst de financiën. Het Ministerie van Justitie heeft een studie laten verschijnen over de schuldeisers die een ex-gevangene bespringen nadat hij uit de gevangenis komt. De lokale autoriteiten doen er aan mee, en presenteren rekeningen voor --bv-- een DNA test waarmee een verdachte zijn onschuld kon bewijzen, of andere 'bijkomende kosten'. Dat 'inkomen' is deel van het lokale justitiebudget!! Hulp bij het vinden van een baan, of bij schuldsanering is er daarom ternauwernood. In plaats van "Eigen schuld, dikke bult" te roepen, adviseert die studie:
--"States must also end the Dickensian practice of saddling ex-offenders with crushing debt that they can never hope to pay off and that drives many of them right back to prison".
De studie rekent voor wat die "Dickensiaanse toestanden" kosten. De totale gevangeniskosten zijn 60 miljard bij een [nu] snel stijgende gevangenisbevolking van 2,1 miljoen. Dat is 78 dollar pppd. Dat komt ongeveer overeen met Franse bedrag van 60€ waar ik 1 en 5 september over schreef. Niet verrassend dat ze óók klachten hebben over recidive. Zelfs in NL, waar het gemiddeld 180€ is, en 440€ voor de speciale gesloten ziekenhuizen, zijn er recidive-klachten.
Die VS-studie meet die verhoogde zorg voor de ex-gevangene alléén af aan het stijgende gevangenisbudget. De maatschappelijke kosten van recidive zijn moeilijk meetbaar, en verschijnen niet in de bestuursbudgetten. Puur financiële overwegingen maken wellicht dat alles bij het oude blijft, en we dus moeten wennen aan een "verhoogd niveau van misdaad".
Welke maatschappij-vorm zullen we daarbij ontwikkelen nu we tevens de kloof tussen arm en rijk --binnen het rijke Westen!!-- vergroten?
Ik dacht aan ommuurde steden, ommuurde kastelen en ommuurde (kust-)landschappen voor de rijken . . .
________________________
EDITORIAL, Out of Prison and Deep in Debt, NYT, October 6, 2007
http://www.nytimes.com/2007/10/06/opinion/06sat1.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 9 Oktober 2007
Pinochet is weer in het nieuws. Hijzelf is dood, maar nu gaat het om zijn 'grepen uit de staatskas' waarbij de familie een aktieve rol speelde in het laten verdwijnen van die miljoenen. Pinochet had tot december 2004 de reputatie dat hij de enige Zuidamerikaanse dictator was die zich *niet* persoonlijk had verrijkt. Toen bleek het tegendeel o.a. omdat na "9/11" de wetten op geheime buitenlandse rekeningen in de VS veranderden. Hij verloor zijn laatste sympatisanten. Pech voor hem, hij had het toch zo goed bedoeld.
Pech ook voor de Pinochet-clan. De vorige week gingen ze allemaal in de petoet voor aparte verhoren. Met de allerduurste advocaten hadden ze zich goed geweerd. Ze hebben nu de status van 'voorlopige invrijheidstelling'. Het proces gaat verder.
Ze zaten allemaal twee nachten in de cel, maar de weduwe haalde de oude truc van haar man uit als die weer eens voor een verhoor werd opgeroepen. Op het laatse moment had hij altijd een 'hartaanval'. Zij nu dus ook, en belandde in het militaire hospitaal.
De advocaten schilderen het af als een politiek proces, en de weduwe riep uit:
--"Estamos viviendo en una dictadura de izquierda" [We leven in een linkse dictatuur].
De pers, o.a. La Tercera, wijst fijntjes op het verschil tussen deze gevangeneming en de 'verdwijningen' onder Pinochet's dictatuur. Chili is nu een rechtsstaat, en de beklaagden hadden --en hebben nog steeds-- de volle en vrije toegang tot de rechterlijke macht. Zoals iedere financiële- of belastingfraudeur.
__________________________
La famille Pinochet en liberté provisoire, http://www.courrierinternational.com/article.asp?obj_id=78377
La Tercera, 08102007, Gobierno replica a familia Pinochet y dice que "no tiene la voluntad de perseguir a nadie"
http://www.tercera.cl/medio/articulo/0,0,3255_5664_303745062,00.html
Ik heb vaak over Pinochet geschreven. Alleen in de onderstaande stukjes komt deze financiële fraude aan de orde: 27 jan, 5 mei, 9 juni, en 6 juli 2005. Sindsdien ging het --wat dat betreft-- alleen maar over de zoveelste detailuitspraak in steeds hogere instanties. Daarover heb ik niet geschreven.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 10 Oktober 2007
Als we zeggen dat de Islam nog niet door De Verlichting is gegaan, zoals het fundamentalische katholicisme in de 18e eeuw, dat zou je de protagonisten van toen, zoals Spinoza, Bayle en Descartes --die in Nederland bescherming vonden tegen het 'dodende' fundamentalisme van toen-- op één lijn moet stellen met Ayaan Hirsi Ali, zoals Hitchens doet in Slate.
Rushdie, in Los Angeles Times, beschrijft haar als voorvechtster van de Islamitische Verlichting.
Nederland schijnt haar vogelvrij te verklaren, terwijl het toch goedkoper is dan dat bataljon in Srebrenica.
In Nederland is het christelijk fundamentalisme verkleed als cententeller, en gehuld in spruitjeslucht. (100 woorden)
________________________________
TROUW, 10 oktober 2007, Ook Kamer vindt dat er lang genoeg is betaald
http://www.trouw.nl/hetnieuws/nederland/article816800.ece/Hirsi_Ali_Ook_Kamer_vindt_dat_er_lang_genoeg_is_betaald
PAYS-BAS, Ayaan Hirsi Ali revient dans la polémique, http://www.courrierinternational.com/article.asp?obj_id=78435
DER SPIEGEL, October 02, 2007, ABRUPT HOMECOMING, Hirsi Ali Returns to the Netherlands after Losing Body Guards
http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,509067,00.html
Sam Harris and Salman Rushdie, Ayaan Hirsi Ali: abandoned to fanatics, The outspoken former Dutch legislator deserves the protection her country promised before she ran for parliament. LOS ANGELES TIMES, October 9, 2007
http://www.latimes.com/news/opinion/la-oe-harris9oct09,0,3734484.story?coll=la-opinion-center
Christopher Hitchens, The Price of Freedom, If the Dutch government abandons Ayaan Hirsi Ali, America should welcome her. SLATE, Monday, Oct. 8, 2007, http://www.slate.com/id/2175458/fr/rss/
Ayaan Hirsi Weblog, http://ayaanhirsiali.web-log.nl/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 11 Oktober 2007
Thuiswerkers zijn produktiever, maar . . .
Inderdaad, ze zijn produktiever voor de baas, maar ze worden bij de volgende promotieronde overgeslagen, meldt de Sueddeutsche. Een baas die graag even bij zijn medewerkers binnenvalt --voor small talk eventueel-- en zo voor de sociale cohesie zorgt, is een contra-indicatie. Korn/Frey hebben het grondig onderzocht.
Het gaat om de 'sociale zichtbaarheid” zegt Gudrun Sonnenberg, die er een boek over schreef vol tips en strategieën om er het beste van te maken als je maar één collega hebt, jezelf. Blackberry's helpen, maar small talk is onvervangbaar. Gelukkig maar, anders moesten we virtuele legbatterijen bouwen. (100 woorden)
______________________
Julia Bönisch, Zu Hause arbeiten, Karriere-Killer Home Office, Sueddeutsche,08.10.2007 [Zuhause sind Mitarbeiter zwar produktiver, haben aber schlechtere Karrierechancen.]
http://www.sueddeutsche.de/jobkarriere/artikel/993/136721/?hbxID=NLC-redNL
Gudrun Sonnenberg, Kollege Ich. Die Kunst allein zu arbeiten, http://www.gudrun-sonnenberg.de/buch.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 12 Oktober 2007, Ghislaine komt straks!!
De tuinman, Jacques, die verleden week de nieuwe abricotier kwam planten, bleek een enthousiaste bomenkenner. Gretig luisterde ik naar zijn commentaar op mijn sier- en fruitbomen. Inderdaad een prachtige erfenis van de vorige eigenaar, die ik al bijna tien jaar met liefde verzorg, ook al is de monumentale doornenhaag soms een nachtmerrie.
Hij was vol lof over de manier waarop ik de drie pommiers had gesnoeid. De cerisier was er dit jaar bij ingeschoten --dat moet in Augustus, dat wist ik-- en de amandier vond hij broddelwerk. Maar daarvoor was het nu te laat. Die had meteen bij de oogst moeten worden gesnoeid.
De Eucalyptus was gevaarlijk hoog geworden, de brandweer had mij al gewaarschuwd, en het vorig jaar hadden de jongelui die mij sinds twee jaar helpen met de doornenhaag, de top er uit gezaagd.
Maar Jacques vond dat maar half werk; letterlijk. De overige takken hadden zó gesnoeid moeten worden dat de boom weer een ponem [tronche] kreeg, maar de jongelui hadden daarvoor kennelijk geen gevoel, en hadden het erbij gelaten. We spraken af dat hij dàt --en nog een aantal andere 'boomzorgen'-- in de loop van de winter en voorjaar vakkundig zou opknappen en bijhouden.
Maar één idee had haast. Mijn platane-mûrier, die de hele zomer met zijn dikke bladerdak voor een koel beschaduwd terras zorgt, kon het beste metéén gesnoeid worden. Het is sowieso het beste dat je die jaarlijks helemaal kaalknipt. Dan had je het dubbele voordeel nog wat herfstzon in huis te krijgen en je was verlost van de afvallende bladeren. Dat laatste sprak mij wel aan, maar verder had ik voor de tuin 'géén tijd!' meer. Het zou in een uurtje gepiept zijn. Hij zou Donderdag om twee uur komen. Vóór tweeën was hij present.
Toen we na anderhalf uur klaar waren, had hij intussen wat andere sierboomtjes onderhanden genomen, en advies gegeven over 'hoe verder', onder andere de Lagerstroemia, die tot voor twee jaar prachtig had gebloeid. Hij wist wat eraan gedaan kon worden.
En toen begon hij over de Eucalyptus ... Die deden we 'even'. Hij met de motorzaag boven in de boom, ik maakte de takken transportabel, en laadde ze op zijn camion. En daarna begon over de zéér verwaarloosde Acacia waarvan ik wel eens een lastige tak had weggehaald; verder niet. Maar het is een "Acacia Boule", zei hij enthousiast. Een bolvormige! Hij had daar metéén nog wel tijd voor.
--"Of ik ... ?"
--"Eigenlijk niet", mompelde ik terwijl ik aan mijn oningepakte koffer en andere opruimtroep in huis dacht. En morgen zou Ghislaine voor de deur staan, en overmorgen bruiloft, en Zondag vertrekken ...
Maar ja, toen ik na zijn vertrek met de zoveelste lading takken nog wat resten opruimde, was het zeven uur. 'Ik had er niet bij kunnen hebben' dacht ik, maar van zo'n grondige snoeipartij had ik tot-nu-toe alleen maar gedroomd.
En nu aan de slag met de laatste loodjes!! Straks als het licht is, maak ik nog wat foto's, en loop nog wat rond om er van te genieten. Ghislaine zal verrast zijn.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 13 Oktober 2007, Bruiloft bij de buren!!
Ghislaine is aangekomen. Er is weer tijd om te verkeren. Dat is nog eens wat anders dan faxen, foontjes en dagelijks e-mailen. Mijn on-affe inpakbezigheden liet ik in de steek. Die moet ik straks weer oppakken. Maar 'straks' is de bruiloft die ons de hele dag zal bezighouden. Misschien kan ik er even uitpiepen om mijn opruim- en inpaktaken op te pakken. Om de draad niet te verliezen. Om te zorgen dat Zondag alles "áf" is, en niets vergeten als ik het huis achterlaat voor acht maanden.
Ik moet mij dus héél goed concentreren. En feesten. En verkeren. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 14 Oktober 2007, After the ball is over ...Vertrekdag
Het feest is voorbij in vele opzichten. Mijn Franse periode, het verkeren met Ghislaine, de bruiloft bij de buren, en --tussendoor-- de Franse kansen op de wereldcup rugby. Het èchte inpakken-en-wegwezen is begonnen. Vanmiddag rijden we naar Girona. Daar scheiden zich morgenvroeg onze wegen. Ghislaine naar het koude Noorden; ik naar het warme Zuiden.
Rugby is in deze streek, en zeker ook in Cessenon, de meest populaire sport. Mijn tafelbuurman gisteravond was ooit in de nationale selectie. En hij was niet de enige in Cessenon. Geen wonder dat hij een klein apparaatje bij zich had om de stand te volgen. Het enthousiasme steeg, want de DJ-entertainer liet af en toe de tussenstanden horen, en de Fransen lagen voor ...
Hij piepte er op een gegeven moment uit met een paar maten om in het dorpscafé de laatste minuten op TV te bekijken. Toen ze terugkwamen werd het stiller, want ze hadden verloren ... Géén wereldcup.
Het feest was om drie uur begonnen op het dorpsplein met het wachten op de ceremonie op het gemeentehuis. Stralende zon, en iedereen op z'n paasbest. Verrassingen voor Ghislaine en mij dat diverse andere (min of meer oppervlakkige) kennissen en bekende commerçanten tot de familiekring hoorden.
Naar Franse gewoonte (en wet) worden door de burgemeester de wets-historische geschiedenis van het huwelijk --en hele wetsteksten-- aan de candidatenvoorgelezen. Nogal saai soms. 's Lands wijs, 's lands eer.
Toen een lange fotosessie waar iedereen met het bruidspaar op de foto wilde. Allemaal met de karakteristieke gevel van de Mairie op de achtergrond, en de zon, en de bomen. De bruid was prachtig! Met zoveel andere digitale camera's had de èchte professionele fotograaf moeite om de regie in eigen hand te houden. Maar het was een feest op zich!
Vervolgens naar de kerk aan de andere kant van het plein, en tenslotte te voet naar de eerste feestzaal voor het apéritif en de kadootjes. Allemaal buiten in de zon. Eindelijk, toen het al donker was, naar de tweede feestzaal voor het diner. Meer dan honderd gasten. De champagne wordt naar Franse gewoonte pas aan het eind van de maaltijd geschonken, als de bruidstaart wordt aangesneden. Toen was het één uur. En nu is het feest voorbij. In vele opzichten. Op naar het volgende!
terug eerste dagboekregel

Girona, Vliegveld, Maandag 15 Oktober 2007, 0630 MET
--"Op het vliegveld van Girona? Wat doe je dáár?"
Heel eenvoudig. Ik heb Ghislaine zojuist zien vertrekken naar Eindhoven; rechtstreeks met Ryanair. Dat was het échte einde van haar bruiloftsbezoek. Ik had kunnen doorreizen vanaf hier naar Tenerife. Ook zo vroeg in de morgen. Dat was ideaal geweest, maar de vlucht was vol, en nu zie ik dat die vlucht is afgelast: CANCELADO!.
Nu heb ik een vlucht met Air-Europa vanaf Barcelona a.s. Woensdag. Straks ga ik daar met de Barcelona Bus naartoe. Om acht uur gaat de eerste. Ik zag intussen verschillende bussen aankomen uit Barcelona.
Vannacht hebben we in NOVOTEL geslapen, hier vlakbij. Maar niet lang, om 0400 moest Ghislaine al inchecken. Dat was een kort nachtje!
Ik reis zonder computer. Dat is het bijzondere van deze dagen. Ik heb alles bij me om in La Gomera mijn laptop aldaar operationeel te maken met de meegebrachte programma's en back-up's. Voor de veiligheid heb ik copiën als postpakketje vooruit gestuurd en wat zich daarvoor leent, permanent op het Internet gezet: 3Gb!! Gisteren heb ik nog een last-minute CD gemaakt met het onderhanden werk. Alles mooi verdeeld over het koffer en de handbagage. Het 'ongeluk' van deze zomer zal mij niet meer overkomen!!
Resteert het probleem van mijn stukjes. Ik zal in een I-café in Barcelona deze handgeschreven tekst overtypen en opladen. Alle benodigdheden daarvoor zitten op mijn nieuwe U3 Memory Stick. Succes moet nog blijken.
Barcelona, Estació de Nord [busstation] 1100 MET
Ik ben een uurtje geleden aangekomen op dit busstation op loopafstand van het oude centrum [twee haltes naar Jaime I] Het is een groot station met ´alles´, ook de ouderwetse reisromantiek van bussen die 'overal' heengaan. Lange-afstandsbussen tot Alicante, Madrid, Portugal, Hollanda, Italia enzovoorts. Ik heb hier ook de busverbinding met Béziers kunnen ontrafelen. Daar kwam ik in B alsmaar niet achter. Er zijn verschillende lijnen de 'en passant' Béziers en Girona aandoen. Die zijn daarmee een goed alternatief voor de TALGO. Om te onthouden!!
Straks wandel ik naar het hotel voor een siësta. Daar heb ik wel behoefte aan sinds ik om 0330 MET ben opgestaan!!
Barcelona, Hotel Condal, 1500 MET
Ik heb een goede siësta gehad. Ik kan er weer tegen. Onderweg van het busstation kwam ik door een wijk die ik niet kende, hoewel het toch dicht bij het centrum is. Ik zag een heel curieus gebouw met een stijl die mij aan 1910 of 1920 doet denken. Het is een staalconstructie gevuld met siermetselwerk van rode baksteen. Ik ga morgen terug om er foto's van te maken en er meer over te weten. Dan maak ik tevens foto's de 'Arc de Triomf'. Ook siermetselwerk van rode baksteen.
Ik kwam nog nét op tijd bij de Boquería --vlak bij het hotel-- om eindelijk weer eens wat bijzondere vruchten te kopen. In Cessenon was het geleidelijk ingezakt tot appel, smakeloze bananen en druiven. Nu kocht ik voor mijn lunch smakelijke bananen, chirimoya en vijgen. Nu ga ik op zoek naar een I-café om het dagboek te typen en op te laden.
Barcelona, I-café Easynet, 1600 MET
Ik kwam hierheen om mijn handgeschreven pagina´s te typen. Dat zal wel lukken, maar opladen zit er niet in. Helemáál geen USB-stick mogelijk, laat staan mijn modernere U3-stick waarop ook de programma´s staan die dat mogelijk zouden maken. Vroeger had Easynet nog een speciaal hoekje voor dat soort 'professionaliteiten'. Easynet, het allergrootste I-café van Barcelona met drie of vier [grote] nederzettingen, begint kenneljk te verloederen.
Ik heb intussen wél een mailtje aan alle 'preferenten' gestuurd met het treurige nieuws. Morgen ga ik op zoek naar kleinere I-café's met méér service, maar die zijn er niet zoveel wegens die dominantie van Easynet gedurende lange tijd.
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Dinsdag 16 Oktober 2007
Ik heb flink uitgeslapen en ik heb een lange Barcelona-dag vóór mij. Wat ik nu schrijf komt misschien pas morgen of overmorgen op mijn site. Het zij zo. Ik zal vandaag nog eens op zoek gaan naar een geschikter I-café.
Maar verder heb ik mijn zinnen gezet op een verkenningswandeling naar het busstation en omgeving. Om wat foto's te maken en te achterhalen wat dat curieuze gebouw is, die staalconstructie opgevuld met siermetselwerk.
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Woensdag 17 Oktober 2007, dóórreisdag
De regens hebben mij wéér ingehaald. Vannacht hoorde ik het hevig rekenen. Gisteravond begon het al toen ik uit de Basílica del Pi kwam waar ik een guitaarconcert had bijgewoond van Manuel González. Gelukkig was het minder dan vijf minuten van huis; zogezegd 'om-de-hoek'.
González wordt als de eerste guitarist van Spanje beschouwd, en als de beste kenner van de Spaanse muziek [volgens het programmaboekje!].
Het zij zo, het concert was indrukwekkend. De nagalm stoorde niet al te erg. Wellicht was de muziek daarop gekozen. Het was werk van [natuurlijk!] Isaac Albéniz [1860-1909], de landschapscomponist die nieteens speciaal voor guitaar componeerde. González koos Mallorca, Asturias, Córdoba, en de onvermijdelijke Sevillanas.
Van Fernando Sors [1778-1839] werden variaties gespeeld op een thema uit de Toverfluit van Mozart, Heel bekend, en ik heb al verschillende uitvoeringen daarvan in mijn MP3-collectie. Deze komt er ook bij want ik heb de CD gekocht.
Van Francisco Tárrega [1852-1909] was er ook een 'landschap', namelijk de bekende Recuerdos de La Alhambra dat erg goed uitkwam in deze Basílica. Nieuw waren voor mij de variaties op een Aragonese dans, La Joba. Die ga ik dadelijk nog een afluisteren.
Deze componisten komen alledrie uit Barcelona, of uit de streek. De claim dat Catalonië de 'wieg van de Spaanse guitaar' is, wordt hiermee onderstreept. Waarom denken we bij spaanse guitaren dan meestal tòch aan Andalusië? Wellicht omdat zich daar de guitaarbouwers hebben genesteld, en omdat die opdringerige en hijgerige stampmuziek uit die streek ermee wordt gespeeld.
Bij de uitgang kocht ik twee CD's. Dit concert en nòg meer van deze meester. Om tzt gewichts- en ruimteloos in mijn bagage mee te nemen. Beminnelijk signeerde hij mijn exemplaar. Buiten regende het.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 18 Oktober 2007, eerste dag!
Hoera! Ik zie weer zon, zee en blauwe lucht. Het duurt weer een hele tijd voor de kou mij hier óók inhaalt. Dan ga ik naar Zuid-Afrika. Dat ligt nu al vast omdat Ghislaine meegaat.
Gisteravond haalde Ignacio mij af, maar na het bijpraten hield ik het voor gezien. Niks computer inrichten, het handgeschreven dagboek uittypen, opladen en andere 'dringende' zaken; ik wilde alleen maar naar bed.
Vanmorgen heb ik de computer minimaal ingericht en 'gisteren' opgeladen. Toen voelde ik mij pas 'hier', en konden de dagelijkse routines beginnen. Dit stukje, de wandeling, iedere dag.
Tot de kou me inhaalt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 19 Oktober 2007
De kogel is door de kerk! De Franse pers 'mag' het bericht van de scheiding van Nicolas en Cécilia publiceren. In buitenlandse kranten circuleerde het bericht al langer, maar in Frankrijk was het kennelijk taboe. De Sueddeutsche en een Zwitserse krant speculeerden al over het 'waarom' van dit oponthoud, maar gisteren kwam de aap uit de mouw. De datum viel samen met de grote staking tegen de voorgestelde hervormingen van de speciale pensioenregelingen.
Vermoedelijk --zo speculeerden sommige ingezonden-brievenschrijvers-- was het de bedoeling van de publiciteitsrakkers om dit bericht samen te laten vallen met die staking. Dat verdeelt de aandacht, en dat is altijd 'goed' voor slechte berichten. De relatie van Sarkozy --die intussen ook wel Czaar Kozy wordt genoemd-- met de mediamagnaat Lagardère zou aldus 'winst' hebben opgeleverd.
Maar de meeste brievenschrijvers laat het privé-leven van Monsieur le Président koud, zodat de volle aandacht tòch op de staking valt. 150.000 waren er gisteren op de straat, maar het ziet er niet naar uit dat het een éclatant succes wordt. Het succes van de staking van 1995 over dit onderwerp is 'oude roem' geworden. Het thema is wat versleten, en de argumenten zijn onzuiver.
Zo is het o.a. onwaar --zoals een pensioenspecialist gisteren in Le Monde voorrekende-- dat deze speciale pensioenregelingen door de volgende generatie moeten worden betaald. Het zijn ouderwets-degelijke kapitaalverzekeringen waarvoor door de 'genieters' zelf het geld bijeen is gebracht, zij het met staatssuppletie.
Een andere onzuiverheid is dat die 'luxueuze' vervroegde pensioneringen gelden voor groepen die weliswaar in het verleden bijzonder zware arbeid met verhoogde ziekte- en sterftekans hadden, maar dat het karakter van die arbeid her en der is veranderd. Bovendien hebben zich bij die groep anderen aangesloten [spoorwegbeambten met normale kantoortaken, bijvoorbeeld] voor wie dat aspect 'extreeem zware arbeid' nooit heeft gegolden. Daarentegen zijn er nog steeds 'extreem zware beroepen' waar zo'n 'speciale regeling' niet geldt.
Deze verdeeldheid loopt dwars door de vakbonds- en niet-vakbondsgelederen, en kon wel eens maken dat die aktie doodloopt. Opletten dus!
Een van de afleidingstechnieken van Sarkozy is om wéér nieuwe en controversiële voorstellen te doen. Maar 'links' is te zwak en ongeloofwaardig om één vuist te maken. Wie of wat dan wel?
Enkele commentatoren wijzen op de curiositeit dat die rol opeens aan Dominique de Villepin komt toegevallen als de centrale figuur waaromheen de kritiek op Sarkozy zich kan verzamelen. Hij heeft namelijk publiekelijk wat kritische vragen gesteld. Deze gentleman uit de stal van Chirac heeft klaarblijkelijk nogal wat gezag, zowel bij de Sarkozy-critici in het rechtse kamp, als bij 'links'. Hij is kennelijk óók niet door de Clearstream-affaire al te erg beschadigd. Van François Bayrou heb ik nog niets gelezen in dit verband.
Héél goed opletten dus!!
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 20 Oktober 2007
Het seizoen van de dodenherdenkingen is begonnen en daarmee laait ook weer de strijd op over de Memoria Histórica, dat is de wet-in-aanmaak die ervoor moet zorgen dat bij herdenkingen van de burgeroorlog niet uitsluitend de overwinnaars worden herdacht, en dat er ruimte komt --wettelijk en practisch-- voor herdenking van 'linksen' en 'rooien'. Daarover lees ik in de El País --die van 17 october-- die ik meteen in Barcelona kocht.
Maar DE KERK is het daarmee niet eens en heeft laten weten dat door die wet slechts "oude wonden onnodig worden opengereten". Daarom is zij 'mordicus' tegen die wet.
Zij eist het enige en èchte martelaarschap op van de burgeroorlog en wil de 'beledigde onschuld' blijven spelen. Daardoor wordt deze Spaanse controverse nog verder toegespitst. Op 28 oktober komt de wet op de Memoria Histórica weer in het parlement, en precies op die datum heeft 'Rome' besloten om de 498 slachtoffers --meest religieuzen [462] en priesters [36] die bij het uitbreken van de burgeroorlog als een soort bijltjesdag zijn vermoord-- heilig te verklaren wegens hun martelaarschap.
Dat is óók een vorm van "onnodig openrijten van oude wonden" laat de Spaanse Conferentie van Religieuzen (Confer) weten. Confer is de grootste vereniging van religieuzen met 63.702 religieuzen, verdeeld over 6.664 gemeenschappen /kloosters. Zij vinden dit een kleinzielige en ongepaste manipulatie van een belangrijke gebeurtenis voor politieke doeleinden.
--"Wij, Spaanse gewijden", zo laat Confer weten: "weigeren dit martelaarschap te zien in deze ideologische kontekst. Wij willen het zien als een uitnodiging tot verzoening"
Ook de Redes Cristianas, een confederatie van katholieke basisgemeenten protesteert, en vindt de hele heiligverklaring 'inoportuun'. Maar 'Rome' en de Spaanse tophierarchie houdt vast aan het 'promoten' van de slachtoffercultuur, die ook in Spaanse hogere kringen wordt gehandhaafd.
Het begint op een standen-kerk te lijken zoals in Zuid-Amerika, zelfs in Chili. De top-hierarchie houdt het met de rijken, de gewone priesters zijn er voor het lagere volk.
Ik ben benieuwd waar dat op den duur op uitdraait nu de kloof tussen arm en rijk wegens het neo-kapitalisme weer toeneemt. Ik moet eens natrekken hoe dat vóór de Verlichting was. Toen was er ook een onoverbrugbare kloof tussen de standen, maar ze waren wel allemaal 'katholiek'.
De Kerk heeft nooit willen weten van De Verlichting, misschien is dit een zet om die 'oude orde' weer te herstellen. De rijken aan de ene kant, het klootjesvolk aan de andere kant.
____________________
El País, 17 oktober 2007, pag 38 Sociedad.
Juan G. Bedoya, Católicos de base piden a los obispos que reconozcan sus culpas en la Guerra Civil.
Juan G. Bedoya, Monjas y frailes, contra na 'mezquina' politización
[Katholieken aan de basis vragen de bisschoppen om hun schuld in de burgeroorlog te erkennen.
Monniken en fraters tegen de kleinzielige politisering.]
|k heb hier vaak over geschreven. Over dit aspect met name 10 dec 2006 en 23 mei 2007 met de verzwegen achtergronden van die 'bijltjesdag' [grootschalig misbruik van biechtgeheim o.a.]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 21 Oktober 2007, vader's verjaardag (1898)
Bij de 498 heiligverklaringen de volgende week [zie gisteren] zal zeker Jeroni Alomar niet behoren. Hij was priester in een dorp ergens midden op Mallorca. De bijltjesdag had hij overleefd, maar die was er ook niet geweest op Mallorca. De militaire opstand was rustig verlopen. Maar daarna begon het.
Georges Bernanos, de Franse schrijver die er sinds 1934 woonde --naar eigen zeggen 'wegens de zon en de betaalbare biefstuk'-- was aanvankelijk zelfs gematigd positief over de falangisten, de blauwhemden.
Maar toen kwam het! Hij schreef er een boos boek over --Les Grands Cimetières sous la Lune-- toen hij zag hoe stadse falangisten de dorpen 'demonstratief' afstroopten op zoek naar 'rooie rakkers' die vervolgens 'demonstratief' tegen de muur van de kerk te fusilleren. De enige beschuldiging was vaak dat ze niet enthousiast voor de falange waren:
--" ... pauvres types simplement suspects de peu d'enthousiasme pour le mouvement [...] Les autres camions amenaient le bétail. Les malheureux descendaient ayant à leur droite le mur expiatoire criblé de sang, et à leur gauche les cadavres flamboyants ... "
Dat was 'methode Franco' die vele jaren na de burgeroorlog werd voortgezet. Tot 'het toerisme' er aanstoot aan kon nemen rond 1960. Hitler kon er nog van leren. Waarom blijven wij toch denken dat Hitler 'de ergste' was?
Bernanos is vooral ook boos op de aartsbisschop van Mallorca, Joan Miralles i Sbert (Palma de Mallorca 1860-1947 die geen vinger uitstak, en toeliet dat zijn priesters meewerkten aan die strooptochten door informatie te verschaffen. Hij verwijt hem gebrek aan werkelijke christelijke naastenliefde.
Jeroni Alomar had wèl die 'caridad cristiana' en ondersteunde onderdrukten en vervolgden en hielp 'bedreigden' te ontkomen met geheime bootjes naar Algerije. Hij werd gesnapt toen hij een bedreigde jongeman in zijn huis had verborgen. Bovendien had zijn broer 'linkse neigingen'. Op 8 juni 1937 werd hij gefusilleerd. Aartsbisschop Miralles stak geen vinger uit.
Dat kon ook anders. Kardinaal Gom, weliswaar zèlf een fervent aanhanger van Franco, liet een vlammend protest horen toen in October 1936 veertien Baskische priesters werden gefusilleerd. Die hadden wellicht ook nog de èchte 'caridad cristiana', hoewel in Baskenland het verzet tegen Franco heel diep zat. Per slot begon dáár de ETA, de terroristen van nu. Misschien waren het de eerste verzetspriesters. Niet alle priesters trokken één lijn met de de kerkelijke top. Dat kàn ook niet, de èchte 'caridad cristiana' verzet zich daartegen als de top zich slechts met 'de groten der aarde' bezighoudt.
In dezelfde krant waaruit ik gisteren citeerde, vond ik een ingezonden brief van Manuel Francisco Riera Martinez uit Palma de Mallorca die mij op het spoor bracht van Jeroni Alomar. Die brief heeft veel weerklank gevonden in diverse blogs die aanvullende informatie gaven. Zo vond ik Bernanos, Miralles en Gom. Veel is in Catalán, maar er is ook Spaans en Engels. Deze 'geheime Spaanse geschiedenis' [tevens Europese geschiedenis!!] begint gelukkig was bekender te worden. Het maakt ons misschien wat bescheidener.
__________________________________
De brief van Riera: http://www.elpais.com/articulo/opinion/martir/sera/beatificado/elpporopi/20071017elpepiopi_7/Tes
Stanford University: SPAIN: Franco forces killed priests, http://cgi.stanford.edu/group/wais/cgi-bin/index.php?p=4125
Over het boek van Bernanos: http://fr.wikipedia.org/wiki/Les_Grands_Cimetières_sous_la_Lune
Over aartsbisschop Miralles: http://www.fideus.com/bisbe_miralles%20-%20memoria.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 22 Oktober 2007
Het seizoen van de dodenherdenkingen brengt niet alleen de bloemencorso-achtige versieringen van de kerkhoven. Meer en meer komt er ook een reflectie over het verleden van Spanje zelf. Spanje dat zijn eigen geschiedenis *niet* wil kennen.
Dat gaat niet alleen over Franco, hoewel de strijd daarover zich toespitst omdat er een --lang tegengehouden-- wet op handen is die 'gelijkwaardige herdenking' van de slachtoffers van de burgeroorlog eist. Het is veel ouder. Ook de 'onderkant' van de Spaanse Gouden Eeuw mag niet verteld worden. Dat is óók een geschiedenis van bittere armoede en uitbuiting.
--"Niet alleen de koloniën werden uitgebuit, ook het eigen volk", schreef ik eerder naar aanleiding van de biografie van Cervantes door Donald McCrory.
De Baskische schrijver Ramiro Pinilla, die op zijn 84ste "sigue escribiendo con la ilusión de un principante" [blijft schrijven met het enthousiasme van een beginneling] wordt in Babelia van Zaterdag geïnterviewd over de heruitgave van zijn boek uit 1972 dat pas in 1977 verscheen in een eigen uitgave. Het onderwerp was toen 'taboe', en nòg moet het meedeinen op de golven van de Memoria Histórica om geaccepteerd te worden. Het gaat over armoede, honger en "derde-rangsburgers".
--"In zekere zin is mijn boek ook Memoria Histórica", zegt hij in dat interview, "het is niet anti-Franco, maar anti-Spanje; het Spanje van España Eterna [het eeuwige Spanje] waarbij alleen de 'glorie' in het zicht mag komen".
Totnutoe was dit het terrein van buitenlandse geschiedeniswetenschappers, maar intussen is er ook een prille generatie spaanse wetenschappers mee bezig. Voor het grote publiek begint het wellicht te dagen met de boeken van Capitán Alatriste, waarbij óók de 'onderkant' van die succesoorlogen wordt beschreven. Zéér tot ongenoegen van 'rechtse kringen', maar de historiciteit daarvan is onwrikbaar. Daar heeft Arturo Pérez-Reverte wel voor gezorgd.
Voor Pinilla is het franquismo 'slechts' een excuus van de hogere klassen om ongestraft te moorden tot lang na de burgeroorlog. ["El franquismo contó con la posguerra para asesinar impunemente"] Het is de mentaliteit van 'rechts' om Spanje als zijn 'finca' te beschouwen [als zijn 'eigen erf'], en ieder ander als slaaf, lijfeigene of als ongewenste indringer en potentiële misdadiger te beschouwen. Van die mentaliteit zie ik voortdurend prachtige staaltjes. Ik zal er eens op terugkomen.
Er was bittere armoede en achterlijkheid in de España Eterna, en om dat te illustreren vertelt Pinilla een anecdote uit 1944, toen de toenmalige gouverneur van dienst in Baskenland het nodig vond 'zijn land' eens te bekijken. Zodoende landde een safari-achtige colonne jeeps met o.a. de Guardia Civil in een gehucht diep in Cabrera Baja.
De vreesachtige bevolking kwam voorzichtig aandragen met armenvol gras en stro, en legde dat voor 'snuiten' van de jeeps. ["... llevarlas brazadas de hierba y de paja y de depositarlos ante los morros de los jeeps."]
Ze hadden nog nooit een auto gezien.
______________________
Ramiro Pinilla, Antonio B. El Ruso, ciudadano de tercera. Tusquets, Barcelona 2007, 633p, 24euros.
Over Donald McCrory en Capitán Alatriste: zie 31 Mei 2005, 4 dec 2006 en 7 jan 2007
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 23 Oktober 2007
Vandaag geen stukje
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 24 Oktober 2007
Een kort verhaaltje:

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 25 Oktober 2007
Mariano Rajoy, de topman van de PP --Spaans 'rechts'-- probeerde een duit in het zakje te doen van de Spaanse anti-ecologen. Die vinden 'ecologie' flauwekul; het is slechts een uitvinding van de socialisten om hun bestaan te rekken.
Maandag citeerde hij zijn volle neef, een oprechte wetenschapper in Sevilla, die had gezegd dat hij tien topwetenschappers had gevraagd welk weer het morgen in Sevilla zou zijn. Geenéén kon met zekerheid zeggen.
Die neef geeft toe dat inderdaad te hebben gezegd, maar niet de toevoeging waarmee Rajoy de doodklap aan de ecologen dacht te geven. Die voegde er namelijk aan toe: 'Hoe kun je dat iets zeggen wat over 300 jaar gebeurd!'
Maar de pers haalde hij wél!! In País.com, de internetversie, haalde hij 108.905 kijkers bij een weekgemiddelde van 60.000 en 800 reakties. Eveneens een topper.
--"Meneer Rajoy, klimaat is iets anders dat het weer op een bepaalde plaats en tijdstip", klonk het herhaaldelijk.
Partijgenoten schoten te hulp. De partijwoordvoerder zei dat de woorden van Rajoy uit zijn verband waren gerukt, want als er iemand was die over ecologie had nagedacht, dan was het Rajoy wel. Maar een ander kopstuk, Esperanza Aguirre, de presidente van de Comunidad de Madrid, stelde dat ze woord-voor-woord achter de uitspraak van Rajoy stond. Blind vertrouwen, zal Esperanza gedacht hebben, is de beste remedie. Maar het maakte de verdediging van Rajoy bepaald niet succesvoller.
Deze 'duit in het zakje' speelde in de kaart van de ecologen. Als ik het goed heb begrepen krijgt Al Gore morgen de prijs van de Prins van Asturië, en hij was daarvoor al in het land. Gisteren hield hij een lezing in Barcelona --low key om de feestelijkheden van morgen niet voor de voeten te lopen. Maar dat kwam nu in de schijnwerpers, want Gore zei daar dat Rajoy zich kennelijk aansloot bij de club van anti-ecologen, een club die duidelijk op zijn retour was.
Niet alleen heeft Bush zijn betoog enorm afgezwakt, maar ook een andere die-hard, John Howard, de president van Australië, heeft sterk ingebonden. Daar ging de lezing namelijk over. De verandering van de houding van de Grote Politiek.
Daar moest Rajoy het mee doen: Aansluiten bij "een club op zijn retour".
--"Los políticos también son un recurso renovable", had Gore er nog aan toegevoegd volgens El País. [Ook politici zijn recycle-baar.]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 26 Oktober 2007
In de Sueddeutsche vond een image-goeroe dat Polen op Spanje lijkt. Interessant! Allebei 40 miljoen inwoners, allebei aan de rand van Europa, allebei zéér katholiek, fundamentalistisch bijna. Allebei met prachtige steden die --buiten twee of drie grote-- in totale onbekendheid vérweg liggen te schitteren met hun rijke cultuur 'onder de korenmaat'.
En dan die versplinterde geschiedenissen. Polen 'verdween' soms omdat het was opgedeeld, Spanje trok zich terug achter de Pyreneeën. En ik zie 'de' Polen die zich in hun treurige geschiedenis verschansen, en 'de' Spanjaarden die hun treurniswekkende geschiedenis niet willen weten. Aldus roddelend leren we onze buren beter kennen. (100 woorden)
______________________
Matthias Kolb, Interview über Staaten und ihr Image, "Polen könnte das neue Spanien sein", Das Klischee besagt: Die Polen sind gläubig und konservativ - und ihr Land ist grau. Marketingexperte Wally Olins über seinen Versuch, Polen ein neues Image zu verpassen. Die Sueddeutsche 18.10.2007 http://www.sueddeutsche.de/ausland/artikel/358/138076
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 27 Oktober 2007
--"Ik kan er goed tegen om twaalf uur per dag te werken; als het maar voorbijgaand is", had de projectleider gezegd. De 'neuzentellers' stelden vast dat tweederde van het personeel meer dan negen uur per dag werkt, en van de projectleiders zit 87,5% boven de tien uur.
Het gaat over het ontwerpcentrum van Renault, 9257 man personeel waarvan meer dan de helft 'ingénieur'. Een brain-intensief bedrijf dus.
De Renault topman, Carlos Ghosn, heeft in februari 2006 het ontwerpcentrum zodanig opgepept dat ze met dezelfde middelen de output zouden verdubbelen. In plaats van vier komen er in 2009 acht modellen per jaar van de tekenplank. Dat is het 'contract'. Een zéér "charismatisch persoon" dus, want overuren werden niet betaald.
Het personeel staat er 'eigenlijk' nog achter, maar haalt de tijdschema's niet, en met overuren en thuis werken halen ze dat in. De overuren liepen de spuigaten uit, en als eerste maatregel zijn de bureaux nu nog slechts open [voor het 'vrije rooster'] van 0700 tot 2030 ipv van 0530-2230: Typisch 'Kurieren am Symptom'. Het 'thuis inhalen' 's avonds en in de weekends nam toe.
Een jaar geleden begon het 'contract' scheuren te vertonen. Zelfmoord op het werk: "Ik kan de stress niet meer aan". Dat haalde de pers, maar de relatie met werk werd ontkend. Toen nóg twee, waarvan een thuis. Een onafhankelijk onderzoeksbureau werd erbij gehaald. Kennelijk om de 'betovering' te doorbreken.
De direkteur van het centrum, Bernard Ollivier, ook zéér charismatisch, vindt dat de cijfers met een korreltje zout moeten worden genomen want 74% vindt de werkomstandigheden redelijk, zij het dat het hogere kader dat maar voor 43,9% vindt volgens de neuzentellers.
In Maart 2007, na de derde zelfmoord, wordt het budget verhoogd met 10 miljoen, maar wie de taakstelling niet haalt is een 'watje', en houdt zijn mond over de stress tegenover collega's.
--"Ik ben van acht tot acht op kantoor, en 's avonds thuis nog eens van tien tot middernacht, of 's morgens een uur. Ik doe dat niet voor mijn lol, maar het is de enige manier om mijn functie te behouden", laat een geïnterviewde projectleider weten.
Nu komen er 350 vaste krachten bij en 200 'tijdelijken'. De betovering is doorbroken. Teveel overuren waren de schuld. Heel eenvoudig 'dus'.
In denk echter aan die statistieken, die ik al vaker heb aangehaald, dat de arbeidsmoraal van de Fransen tot de top van Europa behoort, maar dat ze ook op één na de hoogste scoren [met Griekenland als 'winnaar'] op het gebied van conflicten op de werkplek: Gebrek aan onderling vertrouwen.
Het rapport, zoals het in de pers is verschenen, geeft daarvoor wel aanwijzingen, maar in de conclusies komt het niet voor. Intussen heeft de topbaas voor 8 en 9 november a.s. wèl een "journée de l'équipe" verordonneert. Het personeel zwijgt. Maar een vakbondsman durft het:
--"La convivialité, ça ne se décrète pas!".
____________________________________________
Le Monde 16.10.07, Technocentre de Renault : le temps de travail excessif mis en cause dans un rapport indépendant. In mijn Le Monde archief.
Le Monde 20.10.07 Un rapport juge très élevés les risques psychosociaux au Technocentre de Renault
http://www.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3234,36-967406@51-955319,0.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 28 Oktober 2007
De vakterm voor wat er gebeurde bij Renault --zie het stukje van gisteren-- is "micro fascisme". Daar kwamen we op in het gesprek met Ignacio toen we gisteravond bij La Cabaña eens lekker smikkelden en bijpraatten.
Het was gebruikt in een artikel van José Vidal-Beneyto in El País van die ochtend, en hij had het weer van Michel Onfray [en die weer van Deleuze] die constateerde dat het centralistische staats-fascisme met stampende laarzen en strak-gehelmde militairen is verdwenen, maar dat we nog steeds zitten "met de 'Stalins' van de kleine groepen, lokale machthebbers en het micro-fascisme van bendes".
Ignacio en ik vonden dat dit soort dictatoriale 'charismatische' personen als die topman van Renault --en de groepen daaromhéén-- daar óók bij moesten worden geteld. Vooral die 'betovering' die daarvan uit schijnt te gaan. ["'Cultuur' beschermt ons tegen niets. De Nazi's zijn daarvan het bewijs", had Jonathan Littell in Babelia van diezelfde ochtend nog gezegd, in een bespreking van zijn boek The Kindly Ones. Spaans: Las Benévolas. Catalaans: Les benignes. Frans: Les Bienveillantes, over de Holocaust]
Sarkozy hoort daar óók bij, want niet voor niets heet hij "Czar Kozy".
En zo 'regelden' wij even de Euro-politiek, E-filosofie en E-cultuur.
Het artikel van Vidal-Beneyto was overigens een gedenk-artikel over André Gorz, de Franse filosoof die een uitweg had gezocht in de collectieve gekte die hij constateerde, namelijk dat het kapitalisme en het marxisme het eens waren over één ding: Dat 'produktie' centraal staat in onze cultuur. Dat dáárdoor de natuur wordt beroofd, dat we dáárom onze creativiteit inzetten voor het verzinnen van steeds onwaarschijnlijkere 'behoefte'-vervullers die we aan elkaar verkopen, en geen geld en interesse meer hebben voor de rest.
Gorz hoorde dan ook nergens bij. Wat wil je? Als je lijnrecht ingaat tegen zowel het marxistische als het kapitalistische dogma? Hij deed dat met verve en kwaliteit. Het artikel heet dan ook 'El último intelectual'.
Gorz was van 1923. Hij overleed 22 september 2007. In zijn huis in Frankrijk. Van een dodelijke injectie. Samen met zijn vrouw bij wie een fatale kanker was vastgesteld. Ze hadden al eerder laten weten dat ze elkaar niet wilden overleven. Dat detail ontbrak in El País.
____________________________
JOSÉ VIDAl-BENEYTO El última intelectual (y 4) Un modelo. El País 271007
http://www.elpais.com/articuloCompleto/internacional/modelo/elpepiint/20071027elpepiint_8/Tes
André Gorz: http://en.wikipedia.org/wiki/André_Gorz
Jonathan_Littell, The Kindly Ones, http://en.wikipedia.org/wiki/Les_Bienveillantes
Michel Onfray, Des clercs médiatiques à l’Université populaire, Misères (et grandeur) de la philosophie, Octobre 2004, http://www.monde-diplomatique.fr/2004/10/ONFRAY/11576
Durham University: http://www.dur.ac.uk/postgraduate.english/Elliott.htm
“Guattari discusses microfascisms which exist in a social field without necessarily being centralized in a particular apparatus of the state. We have left behind the shores of rigid segmentarity, but we have entered a regime which is no less organized…the Stalins of little groups, local law-givers, micro-fascisms of gangs.”[Gilles Deleuze and Clare Parnet (2002), Dialogues II, (London: Continuum) pp.138-139]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 29 Oktober 2007
Jonathan Littell (New York 1967), die ik gisteren terloops noemde wegens zijn interview in Babelia, groeit op met het vage idee dat het communisme als ideologie méér serieus moest worden genomen als het nazisme. Wegens zijn inwendige logica en aansluiting bij culturele en filosofische wortels
Hij gaat op zoek. Mein Kampf vindt hij geen dóórkomen aan [Hm, mij is het ooit gelukt], en leest verder bij de intellectuelen van die tijd. Hij is een gulzig lezer, en, wegens zijn Russische achtergronden en verblijf, heeft hij ook toegang tot bronnen aldáár. Vreemd genoeg krijgt het communisme, dat dan al miljoenen personen heeft vernietigd, ternauwernood kritiek, en hij ontdekt dat het nazisme even deugdelijke wortels heeft als het communisme en een zeker zo sterke 'interne logica'. Tot 1937 was het Nazisme zelfs een 'ethische optie' ['1937' moet de Kristallnacht zijn geweest] die veel intellectuelen kozen in de verwachting dat de feilen en de zwakheden in de loop van de tijd konden worden verbeterd. Het contrast met het 'achteraf-is-het-gemakkelijk-praten' is duidelijk, en juist daarom verwarrend.
--"Hoe kun je een goede ideologie kiezen?", vraagt hij zich af, "Je kunt de 'meest beschaafde' kiezen. Als je geluk hebt draait die niet een verkeerde kant op".
Op dit moment zijn democratie en kapitalisme 'zeer beschaafde' keuzen, gaat hij verder. Bijna niemand critiseert de onderliggende ethische waarden daarvan, hoewel ze allebei nogal wat gruweldaden op hun conto hebben.
--" . . . maar dat zijn feilen en zwakheden die in de loop van de tijd zullen worden verbeterd".
Kortom, het interview laat een portret zien van een jonge intellectueel van nu. Littell is géén nihilist of relativist. Hij stelt zich de vragen die zijn generatie zal moeten beantwoorden.
[Tussenwerpsel: Waarom zou ik die vragen niet moeten beantwoorden?]
Gisteravond ging ik aldus vol-gelezen, vol-gepeinsd en vol verwarring naar bed, en liet het over aan mijn ondergrondse vermogens.
Meestal helpt dat. Nu niet.
Misschien was dat wel --per slot moeten alle dingen een oorzaak hebben, nietwaar?-- omdat ik nog laat een e-mail van een vriend en leeftijdsgenoot probeerde te beantwoorden. Hij schreef over het onverwachte verlies van zijn laatste broer; over het overblijven met twee zussen, en over het bericht van een gemeenschappelijke kennis en leeftijdsgenoot, waar 'het voorspelbare' concreet was geworden. Ik begon mij vragen te stellen over mijn eigen optimisme. Heel verwarrend.
Ook die verwarring liet ik aan mijn ondergrondse vermogens over. Misschien was dàt wel teveel. Het moet toch een óórzaak hebben, nietwaar?
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 30 Oktober 2007
Ik heb het allemaal 'gezien', de kranten, de newsletters, de filosofen.
--"¡Mañana!", wat mij betreft. "Morgen verder!!"
Ik denk opeens aan Cessenon sur Orb [zou dat heimwee zijn?]. Daar heb ik voor zo'n geestestoestand een stapeltje dichtbundels liggen. Om weer eens 'naar de dichters te gaan', zoals ik dat noem. Hier niet.
Maar toevallig [niets is toevallig!!] zingt Yves Montand, [niet op de radio, niet uit mijn muziekkastje, maar in mijn hoofd]:
//J'aime flâner sur les grands boulevards //Y a tant de choses, tant de choses
//Tant de choses à voir //On n'a qu'a choisir au hasard
//On s'fait des ampoules //A zigzaguer parmi la foule.
Inderdaad, On n'a qu'a choisir au hasard, Ik hoef maar te kiezen.
Ik ben er weer, en kijk naar mezelf op deze vroege Dinsdagochtend.
Venus staat al hoog boven de horizon. Orion is al weer bijna aan het ondergaan. Straks de zon. Wat maal ik toch? ... Máálde ik?
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 31 Oktober 2007
De wet op de Memoria Histórica werd gisteren in het parlement behandeld, maar nú wil ik hebben over een ander bericht uit dit 'seizoen van dodenherdenkingen'. Een nieuw wapen tegen de 'Spaanse onwilligheid' hun eigen geschiedenis te leren kennen is op het toneel verschenen: Een historische roman. Dat wapen is niet nieuw. Voor wat betreft de 'succes-oorlogen' uit de Spaanse Gouden Eeuw schreef ik eerder over de romanfiguur Capitán Alatriste [Zie 20, 21 en 22 Oktober en verwijzingen aldaar].
Nu komt de Engelse schrijver van succes-detectives, C. J. Sansom, met een 'detective' over de Spaanse Burgeroorlog, en de vooral over de jaren daarna. Hij heeft al enkele historische romans over het Huis Tudor op zijn naam heeft staan. Deze advokaat, met een doctoraat in de geschiedenis-weten-schappen, is streng met de historiciteit van zijn verhalen. Dat is natuurlijk vooral van belang als het gaat om "politiek gevoelige" tijdperken als de Guerra Civil.
Het boek, Winter in Madrid, ligt dezer dagen in de Spaanse en Catalaanse winkels. Mooi ge-time-d. Recensies alom. In het Engels zijn er al 350.000 verkocht. Dáár gaat het mee in de Britse belangstellings-golf voor de feiten en achtergronden van WO-II.
In een interview wijst Sansom er op dat er nog steeds geen [historische] romans over die periode zijn verschenen in Spanje. [Niet helemaal juist, zie 22 okt jl. GvE]. Wel veel --heel scherpzinnige-- 'monografieën' die echter niet verder komen dan 'academische kringen'. Maar juist in Engeland zijn óók de grote historische studies verschenen over de Guerra Civil en de Posguerra. Een jongere Spaanse generatie is op komst.
Hijzelf raakte er in geïnteresseerd toen hij in zijn studententijd een scriptie over de 'Posguerra' schreef, dat is de periode ná de feitelijke burgeroorlog van '36-'39. Die periode is het meest controversiëel, want de 'oorlog' was voorbij. Dat wordt meestal afgedaan met: "Er zijn aan beide kanten wreedheden begaan". Dat is juist, maar dat 'excuus' slaat op de oorlog zelf, niet op de jaren daarna; feitelijk tot aan de dood van Franco.
Van Franco zegt Sansom in het interview dat zijn opinie over hem zeer verslechterde naarmate hij er meer over te weten kwam. Misschien is dàt wel de bron van de weerstand tegen het 'kennen' van de eigen geschiedenis: De ontluistering van Franco. Een hele generatie is opgegroeid met diens verheerlijking. Even was er zelfs sprake van heiligverklaring wegens zijn strijd tegen het communisme en als Redder van de Kerk. Misschien dat een paar historische romans à la Sansom daar wat beweging in brengen.
_____________________
La Guerra Civil española, éxito en las librerías británicas Un 'thriller' sobre la contienda vende 350.000 ejemplares
http://www.elpais.com/articulo/cultura/Guerra/Civil/espanola/exito/librerias/britanicas/elpepucul/20071030elpepicul_3/Tes
C. J. Sansom: http://en.wikipedia.org/wiki/C._J._Sansom
Amazon: http://www.amazon.com/Winter-Madrid-C-J-Sansom/dp/1405005467
Boekbespreking Spaans: http://www.lavanguardia.es/lv24h/20070326/imp_51317045832.html
Boekbesprekingen Engels: http://www.greeneheaton.co.uk/pages/authors/title.asp?AuthorID=20&TitleID=131
http://www.eurocrime.co.uk/reviews/Winter%20in%20Madrid.html
terug eerste dagboekregel

Einde voorlopig dagboek Oktober 2007