Yerba Buena, (Argentinië), Maandag 1 Maart 2010
Nadat ik gisteren mijn stukje had afgesloten, bleven de berichten over de omvang van de ramp in Chili binnenstromen. Het was inmiddels ook wereldnieuws geworden, zodat ik besloot om mijn NLse en Spaanse verzendlijst te gebruiken voor een geruststellend bericht: 'Ik zit ver buiten het rampgebied'.
Ik keek regelmatig op de lijst van Latest Earthquakes in the World van de USGS, en die bleef maar groeien. Allemaal réplicas, naschokken, van rond de 5.0 op de schaal van Richter met uitschieters naar 6.3 en 6.9.
Ter vergelijking: De aardschok op Haïti van 12 Januari 2010 was 7.0.
Het getal van 8.8 waarmee de nieuwste reeks Zaterdagmorgen om 06.34 [UTC] begon, hoort tot de zwaarste aardschokken de bekend zijn. In de betreffende lijst van de USGS staat nu een aardschok 8,8 voor de kust van Ecuador in 1906. Die staat op de zevende plaats. De zwaarste aardschok ooit was in dezelfde regio als die van Zaterdag, namelijk 9,5 in 1960.
In de persberichten zijn de plaatsbepalingen vaak slordig omdat het zover weg is [van Europa!]. In de lijst van de USCS staan gelukkig de precieze coördinaten van het epicentrum , en zo weet ik dat het dichtbijzijnde stadje van enige naam Cauquenes is [ongeveer 50.000 inwoners]. Ik heb daar in 1997 en 1998 enige tijd gewoond en de streek grondig bewandeld. Ghislaine heeft mij daar toen opgezocht en we hebben er samen rondgelopen. De coördinaten van Cauquenes zijn -35,97 en -72,35 West. Het epicentrum was op -35.846 en -72.719. Dat gaat om afstanden van zo'n tien kilometer.
Concepción, waarvan de huidige burgemeester Jacqueline van Rysselberghe heet, en dat bijna 1 miljoen inwoners heeft, wordt meestal genoemd, maar dat is zo'n 150 kilometer verderop naar het zuiden.
Ik heb toentertijd in de omgeving van Cauquenes de ravages van voorgaande aardschokken bekeken, en de verhalen daarover gehoord. Het ging om 'nieuwe' kloven in het landschap en wegen die waren 'verschoven'. Het was bekend terrein voor mij, en veel details van de wandelingen komen mij weer voor de geest. Dat geeft een extra gevoel van betrokkenheid. Helaas zijn mijn aantekeningen over die periode grotendeels verloren geraakt door een crash van mijn harde schijf. Ik heb alleen nog twee [Spaanse] reisbrieven gedateerd in Cauquenes op 3 januari en 8 februari 1998, maar die gaan vooral over mijn 'avonturen' om internetverbinding te krijgen.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Dinsdag 2 Maart 2010
De juiste plaats van het epicentrum bleef mij fascineren, want dan kon ik het plaatsen in mijn herinneringen aan mijn wandelingen in die streek. Gisteren maakte ik een benaderende berekening dat het vlak bij Cauquenes moest zijn, het stadje waar ik de winter van 1997-'98 doorbracht. Ghislaine kwam mij toen opzoeken, en we logeerden een groot deel van die tijd in het vissersdorpje Curanipe dat juist zijn 'carrière' was begonnen als surfers paradijs. Dat weet ik van mijn Spaanse reisbrieven uit die tijd, de enige aantekeningen die ik van de computercrash van een paar maanden later heb overgehouden, want die stonden toen al op het internet.
'Dat gaat om afstanden van zo'n tien kilometer', schreef ik gisteren. Bovendien ontdekte ik dat de Chileense pers het de 'terremoto de Curanipe' noemde. Curanipe is 150 km Noordelijk van Concepción, een stad van bijna een miljoen, en 115 km Zuidelijk van Constitución, een stad van vijftig duizend inwoners, dus ongeveer zo groot als Cauquenes.
Ik werd extra nieuwsgierig, en maakte mijn berekeningen opnieuw en precieser.
Dit zijn de coördinaten:
Epicentrum: Zuid 35,846 West 72,719
Curanipe: Zuid 35,833 West 72,633
Cauquenes: Zuid 35,970 West 72,350
Dit zijn decimale booggraden. Een booggraad Oost-West is hier 91 km en Noord-Zuid 111 km.
Hieruit kun je afleiden dat het epicentrum 7,8 km uit de kust ligt vóór Curanipe, en 1,4 km Noordelijk. 'Terremoto de Curanipe' is dus de juiste benaming. Het volgend vissersdorpje in Noordelijke richting is Pelluhue, dat is vijf km verderop.
De elite van Cauquenes [22 km landinwaarts] had in Curanipe zijn zomerresidenties, zo leerde ik Curanipe kennen, maar in 1998 was het al duidelijk dat het moderne toerisme toestroomde. Het werd, samen met Pelluhue een surfers paradijs.
In een van de persberichten las ik dat in Pelluhue een vissersboot van 60 voet in de dorpstraat was gesmeten door de tsunami en dat de straten zijn bedekt met modder.
Een ander persbericht meldt dat juist voor het gebied tussen Concepción en Constitución in 2007 de voorspelling van een 'zeer grote' aardbeving was gedaan in de komende tien jaar. Dat gebied was namelijk al jarenlang achtergebleven in de regelmatige opschuiving à zeven centimeter per jaar van de kust. De aardbevingen van 1906 en 1985 in Valparaiso [Noordelijk] en die van 1960 in Valdivia [Zuidelijk] hadden aldaar de spanningen opgeheven. Dit tussengebied stond dus extra onder druk. Nu is het dus gebeurd.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Woensdag 3 Maart 2010
Wat het 'klimaat' betreft, moet ik blijven twijfelen. Gebrek aan zon, en door de regens gebrek aan wandelen, zijn de twijfelfactoren. Deels behelp ik mij met 'actieve aanpassing' om een koudeaanval te voorkomen. Ik sluit mij urenlang op in een potdichte kamer met een straalkachel. Daarvoor heb ik niet zo ver gereisd.
Maar de laatste dagen komt de zon vaker door, en ik ontdek dat ik woon in 'het' jogginggebied van Tucumán. Geen wonder. Het zijn de dichtstbijzijnde groene heuvels. Als de zon maar even doorkomt is het er zelfs druk, en 'marcheerwandel' ik tussen zwoegende fietsers en huppelende runners. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Donderdag 4 Maart 2010
Ik zit in het jogginggebied van Tucumán, schreef ik gisteren. Hier beginnen het groen en de heuvels. Verderop gaat dat tot ver boven de 1000 meter stijgen. Na wat ongeregelde verkenningswandelingen, ontdekte ik gisteren een rondwandeling. Eerst over een geasfalteerde weg tot aan de ingangspoort van de universiteit, en dan terug over een onverharde weg langs het natuurreservaat Horca Molle waarover ik Reisbrief 54 schreef. Dit rondje staat als mountain bike circuit op het internet. Vandaar al die zwoegende of zoevende fietsers.
Ik was verrast, maar nu weet ik ook dat het 6,9 kilometer lang is, en dat het startpunt op 555 meter ligt. Het hoogste punt is 700 meter, en onderweg kijk je uit over de laagvlakte in Oostelijke richting, en op Tucumán zelf. De stad ligt op 430 meter. Ik heb nog nooit een zo goed gedocumenteerd rondje gelopen. Mooie kans om mijn stappenteller weer eens te ijken.
Het beginpunt ligt op een kilometer van mijn huis, en is voorzien van eenvoudige houten fitness toestellen. Niet ver daarvandaan beginnen namelijk ook andere routes, o.a.voetpaden door het bos. Dat moet ik nog verder ontdekken.
Gisteren liep ik dus 8,9 kilometer. Dat is niet voldoende als dagelijks rondje, maar het begin is gemaakt. Paraplu en regenkleding moet ik altijd bij me hebben. Het wordt wel een ander soort wandelen als ik gewend ben. Regen was uitzondering, Hier is "ieder moment" een regenbui normaal. Ik ben benieuwd hoe dat bevalt, en of ik het hier volhoud. Zeker als er ook dagenlange regenbuien zijn, zoals de vorige week.
Als de zon zich maar regelmatig een paar uurtjes laat zien. Anders verkommer ik. Ondanks de zuivere boslucht.
__________________________
Horca Molle x ruta, http://es.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=541293
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Vrijdag 5 Maart 2010
Heiner Geißler is de vroegere algemeen secretaris van de CDU. Hij wordt nu 80. Hij is altijd een beetje 'missionaris' geweest. Daarom heet het artikel in de Sueddeutsche: Der Missionar der CDU. Hij is [buitenparlementair] nog steeds aktief in de politiek, met name in Attac, het internationale netwerk dat een tegenhanger probeert te zijn van 'globalisatie'. [http://www.attac.org/]
Voor zijn verjaardag heeft hij een openbaar debat met Peter Sloterdijk gekregen. Dat werd een prachtige vertoning. Sloterdijk is de duitse filosoof die kortgeleden heeft betoogd dat belastingbetaling vrijwillig zou moeten zijn. Sloterdijk's these is:
--'dass der Staat - einem gierigen Monster gleich - den Menschen das Geld aus der Tasche ziehe, statt in ihm seinen über Jahrtausende gelernten kooperativen Sinn herauszufordern'.
Ik schreef daarover 14 Januari, en ook dat hij bijval vond bij Ségolène Royal. Maar Geißler is 'tegen'. Geißler's stelling op dit punt is:
--'Nächstenliebe sei keine Freiwilligkeit. Nächstenliebe ist Pflicht.'
Maar waar ze het wel over eens zijn is de 'Durchökonomisierung der Gesellschaft': De mens is slechts een 'kostenfaktor', handelswaar.
Met name het nieuwe Duitse gezondheidsbeleid krijgt er van langs:
--'Als wenn das Gesundheitssystem ein Kartoffelmarkt wäre', en
--'Das Gesundheitswesen darf man nicht verwechseln mit dem Media-Markt.'
Ongeveer dezelfde maatschappijkwaal vond ik een dag eerder in Le Monde. Daar is het de schrijver --tevens hoogleraar geneeskunde-- Max Dorra, die in de maatschappij een geheimzinnig virus aantreft. Het virus is voorwerp van een 'déni collectif'. Wie er over spreekt, loopt kans voor gek te worden aangezien.
Het virus zou je 'waarde' kunnen noemen. 'Waarde' in de strikt economische zin. 'Handelswaar' dus. [Ik denk nu aan José Bové: le monde n'est pas une marchandise].
Maar Dorra beschrijft het als een Sint Vitus-dans of Tarantella. Wie erdoor besmet is gaat metéén zijn waarde 'meten' door die vergelijken met anderen op de 'markt'.
--'... face aux autres marchandises, tout en se contorsionnant comme si elle cherchait à les séduire.'
Juist het kijken ernaar is besmettelijk. Wie het ziet gaat 'spontanément au marché pour s'y tortiller à son tour'. ['se tortiller', kronkelen, spartelen op zijn beurt].
Dorra verbindt het aan wat 'le stress au travail' wordt genoemd, en waartegen diverse lapmiddelen worden gebruikt, maar die in Frankrijk hebben geleid tot zelfmoorden op de werkplek. Als je word gereduceerd tot 'handelswaar', heeft het leven geen zin meer, en geeft het geen houvast. Ook niet voor de 'winnaars'.
Het kwaad zit dus in de vermaledijde 'Durchökonomisierung der Gesellschaft'.
Geißler, Sloterdijk, Ségolène Royal en Dorra zijn het met elkaar eens.
__________________
Geißler vs. Sloterdijk Bimbes regiert die Welt, sueddeutsche.de http://www.sueddeutsche.de/politik/637/504845/text.html
Heiner Geißler Der Missionar der CDU, sueddeutsche.de http://www.sueddeutsche.de/politik/552/504761/text.html
Max Dorra, La maladie de la valeur, moderne épidémie,
http://www.lemonde.fr/opinions/article/2010/03/02/la-maladie-de-la-valeur-moderne-epidemie-par-max-dorra_1313331_3232.html
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Zaterdag 6 Maart 2010
Even een kleine observatie over de 'cultuur' van dit land. Het gaat over de weg naar de universiteitsgebouwen ver in de bossen van deze Yungas, de 'nevelbossen' die ik eerder beschreef [21+23 Februari]. Althans de faculteiten 'Landbouw' en 'Ecologie' zijn daar gevestigd. De andere zitten gewoon in de stad.
De weg erheen is een mooie betonweg. Er zijn twee rotondes. Het vormt deel van mijn dagelijkse rondje in dit 'jogging gebied' van Tucumán. Ik zie er altijd runners en fietsers, en weinig auto's. Langs de weg en de rotondes staan mooie grote lantaarnpalen. Daarover gaat mijn 'observatie'.
Die lantaarnpalen staan in een degelijke betonnen sokkel waar niets op valt aan te merken. Zoals gebruikelijk, heeft zo'n lantaarnpaal ongeveer op borsthoogte een luikje waarachter de aansluitingen zitten: Een 'schakelruimte' wellicht. In dit geval ontbreken alle luikjes! Ik bedoel, dat gat in de paal voor die schakelruimte is er wel, maar het afdekplaatje ontbreekt.
Alle palen zijn daarom op die hoogte omwikkeld met dat rood gestreepte plastic tape dat wegenbouwers wel gebruiken om hun bouwplek te markeren. Dat is keurig gedaan, en met een stukje plakband zorgvuldig vastgezet.
Maar je ziet ook dat het lang geleden is gedaan. Het plastic begint te verweren. Hier en daar raakt het los, het wordt kruimelig. Gelukkig is er geen baldadigheid, want dat zou de 'verwering' een handje hebben 'geholpen'. Niemand raakt het aan.
Ik heb nagevraagd. De weg is acht jaar oud, en die lantaarnpalen staan er vanaf het begin. De afdekplaatjes zijn nooit geleverd. De provisorische oplossing duurt voort. Niemand kijkt er meer naar om.
Het was een prestigeproject dat tot aan de openingsdag volle aandacht kreeg. Toen was het voorbij. De aandacht allereerst, en het geld wellicht ook. Respectvol ligt het nu te kwijnen. Onderhoud? Ho maar! Geld en aandacht gaan naar het volgende prestigeproject.
Zo zit dat hier. Je leest het in de krant, en je ziet het op straat.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Zondag 7 Maart 2010
Om in deze nevelbossen te wonen moet je je bepaalde disciplines aanwennen in verband met de vochtigheid. Alles wat vocht kan aantrekken, zoals zout en suiker, moet je hermetisch sluiten. Wat suiker betreft was ik dat al gewend in het mediterrane- en het woestijnklimaat wegens de processies van mini-miertjes die door je keuken wandelen, en die je suikerpot 'wit met zwarte stippeltjes' maken.
Het is vrijwel windstil en de zon komt alleen op snel verschuivende plekjes waardoor je telkens je stoel moet verzetten als je daar rustig van wil genieten. Dat kan alleen wandelend buiten het bos. Alles went. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Maandag 8 Maart 2010
De aardbeving van Curanipe blijft mij bezighouden; wellicht omdat ik er argeloos en genietend heb rondgewandeld en gewoond tijdens mijn eerste grote reis naar Chili, van Nov '97 tot April '98. Het gaat niet alleen om de gevolgen van de ramp, maar ook om 'ophalen' van herinneringen aan die tijd, en aan die omgeving.
En zo trof ik een verhaal van Doug Harris. Hij is een aartszwerver maar hij had eindelijk zijn stekkie gevonden. Vlak bij zee in Curanipe. Dat schrijft hij 19 Oktober 2008. Hij is dan bijna zestig, en heeft een leven achter zich van rusteloos trekken en zwerven. Zelf wijt hij het aan de psychologische 'tick' die hij heeft opgelopen in zijn prille jeugd toen hij met zijn ouders zo vaak verhuisde dat hij al op zijn tiende een 'permanent tourist' was. Nu kan hij zich 'nergens' meer vestigen, ook al probeerde hij het telkens opnieuw. Zelfs niet op de allermooiste plekjes ter wereld.
--"My momentum for travel which began as a child became unstoppable in adulthood", schrijft hij.
Hij trekt door Zuid-Amerika, en maakt zich verdienstelijk met het schrijven van 'travel articles' en door aan Amerikanen die een woonplek buiten de States zoeken, adviezen te geven. Hij verdient er zijn brood mee als 'consultant'.
Maar met de leeftijd groeit ook de behoefte aan een vaste plek. Hij wil bij een 'kleine gemeenschap horen'. Hij wil buren en andere vastigheid. En dat vindt hij in Curanipe. Nog een twee jaar geleden. Daar gaat hij wonen om er oud worden.
--"I am a resident of Chile now, I’m no longer a tourist", is de laatste zin van zijn artikel van 19 Oktober 2008.
Inmiddels worden op het Internet de dodenlijsten gepubliceerd. Ik bekeek ze om te zien of er bekenden uit die tijd bij zijn. Ik herkende verschillende namen. Dat werd deel van het ophalen van herinneringen. Toen kwam ik op het idee naar Doug Harris te zoeken. Zijn huis werd wellicht als eerste door de tsunami weggevaagd.
Heeft hij zich kunnen redden? Was hij toch toevallig 'op reis'?
Op het internet zijn diverse lijsten waarmee je navraag kunt doen naar die-of-die kennis. Er zijn verschillende navragers die op zoek zijn naar Doug Harris.
Vooralsnog geen bericht.
Doug Harris heeft wellicht zijn definitieve rustplaats gevonden.
__________________________
Doug Harris, How I Settled In Curanipe, Chile - Finding Peace In Chile - Offshorewave.com, October 19, 2008
http://www.offshorewave.com/offshorenews/how-i-settled-in-curanipe-chile-finding-peace-in-chile-by-doug-harris.html
Voor fragment van de Chileense wegenkaart Talca, Cauquenes, Curanipe
http://farm5.static.flickr.com/4022/4416018071_4ac1bcf663_o.jpg

terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Dinsdag 9 Maart 2010
Eduardo Porter, in NYT van vandaag, haalt een oude hacker's slogan aan:
--"Information wants to be free".
Hij haalt die onderuit met een rekensommetje. Weliswaar in de Amerikaanse verhoudingen, maar het is niet al te moeilijk die op NLse verhoudingen te projecteren. Het is een berekening puur vanuit de consument-kijker, en laat zien dat het zogenaamde 'gratis', helemaal niet gratis is. Vervolgens zet hij vraagtekens bij die slogan als het om het Internet gaat. Wellicht is het beter dat de consument betaalt, dan is hij veel goedkoper af.
Porter haalt zijn getallen uit een recent conflict over een prijsverhoging tussen de kabel- en de kanaalexploitanten. Als 'dwang' werd Zondag j.l. ABC gedurende 21 uur afgesloten, inclusief 14 minuten van de Oscar reportages.
Hij begint met de prijzen die adverteerders betalen en rekent dat terug naar wat dat per kijker per uur kost. Daarbij kan hij uitgaan van 18 minuten 'publiciteit' per uur.
Dat komt op 79 [dollar]cent per uur per gezin met de huidige kijkgewoonten.
Dat wil zeggen dat als er een muntautomaat naast je TV zou staan [of een abonnementsysteem met die opbrengst] de kanaalexploitanten dezelfde inkomsten zouden hebben. Eventueel kan de uurprijs voor superuitzendingen worden verdubbeld tot US$ 1.80, want dan is er nog 'niets aan de hand'. Het gemiddelde uurloon van een Amerikaanse kijker is 22 dollar. Die '18 minuten' kosten je dus ruim zes en een halve dollar.
Dan liever een dollar per uur in de muntautomaat!!
Er valt op die berekening wel wat af te dingen, bijvoorbeeld verandering van kijkgewoonten bij andere betaalwijze. Maar een doorsnee gezinsabonnement van een kabelmaatschappij à 55 dollar per maand, komt bij de gegeven kijkgewoonten ook maar op 37 cent per kijkuur. Die superbedragen in de publiciteit dienen dus nergens voor, maar de lasten daarvan komen 'stilletjes' bij de kijker. Het lijkt op de financiële crisis. De superbonussen dienen nergens voor maar de lasten daarvan komen [niet zo] 'stilletjes' bij de belastingbetaler.
--"Lang leve De Onzichtbare Hand!!"
Ik heb nogal wat praktische ervaring met 'gratis' Internet. Ik betaal voor Le Monde, jaarlijks zo'n 40 euro, en daarvoor ben ik bevrijd van de meest irriterende advertenties, namelijk die bij het opstarten en die bij het opvragen van een bepaald artikel. Vóór ik het artikel zie moet is eerst 'wachten, wachten, wachten' tot die lullige advertentie, of video, is opgeladen. Vooral als ik op een langzame verbinding zit, is dat héél irritant.
Alleen al daarom betaal ik, want Le Monde is 'gratis'. Hetzelfde met El País. Maar door een 'storing' --maar misschien hoort het bij de verkoopstrucs-- faalt met enige regelmaat mijn automatische identificatie, mijn 'cookie' zogezegd. Dan krijg ik weer de volle laag van dat imbeciele gedoe. Brrrr. Ik ken dus het verschil!!
___________________
EDUARDO PORTER, EDITORIAL OBSERVER, Television Is Not Free and Does Not Want to Be, NYT, March 9, 2010
http://www.nytimes.com/2010/03/09/opinion/09tue4.html
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Woensdag 10 Maart 2010
In de financiële crisis begint de aandacht geleidelijk te verschuiven van "whodunit" naar "wat doen we ermee?" Dat is een gezond teken.
Paul Krugman, in NYT van Maandag analyseert wat Canada tegen de 'boosdoeners' heeft gedaan. Daarmee hadden ze meer succes dan de VS. Vervolgens wijst hij op de situatie in Ierland waar géén van de Amerikaanse oorzaken een rol hadden gespeeld, maar waar ze wèl in dezelfde puree zaten. De enige overeenkomst was "free market fundamentalism". Kortom, geloof in De Onzichtbare Hand.
Maar dat zijn nog allemaal "whodunit"-rituelen.
Die Sueddeutsche van vanmorgen laat andere muziek horen. Dat gaat meer in de richting van "wat doen we ermee". Sarkozy en Merkel vragen van de Europese Commissie dat financiële gokproducten worden verboden. Aan een farmaceutisch product worden zeer grondige eisen gesteld in verband met nevenwerkingen, maar het 'briljante' idee dat een bankdirekteur 's morgens heeft, kan hij 's middags zonder blikken of blozen op de markt brengen. Ook al is het fataal voor de Griekse economie, voor alle kleine beleggers, of voor pensioenfondsen.
Dat is dus de nieuwste stap in het rouwproces om De Oude Economie. Tot echte daden is het nog niet gekomen, maar dit kan een begin zijn.
Zeker, ook deze stap heeft nog "whodunit" kenmerken.
--"Bislang war der Respekt der Regierungen vor den Banken zu groß", laten Sarkozy en Merkel weten. De regeringen zijn ook de schuld. Ze hebben teveel 'respect' gehad voor de grillen van de dienaren van de God van de Onzichtbare Hand.
En nu maar opletten hoe de banken reageren. Beginnen ze een PR-campagne om te laten zien dat ze toch écht wel respect verdienen? Of graven ze openlijk de strijdbijl op, want nu ze betrapt zijn, helpt 'moedertjelief' niet meer?
Krugman's analyse wijst er al op. Het gaat om "free market fundamentalism". Dat zit diep. Het gaat om een God die niet bestaat. Ook de God van de Kruistochten, en de God van "Gott mit Uns", bestond niet, maar het resulteerde wel in èchte doden.
___________________
PAUL KRUGMAN, An Irish Mirror, NYT, March 8, 2010, http://www.nytimes.com/2010/03/08/opinion/08krugman.html
Voornaamste bron van Krugman:
Gregory Connor, Thomas Flavin, Brian O�Kelly, The U.S.and Irish Credit Crises: Their Distinctive Differences and Common Features.Irish Economy Note No.10 March 2010, www.irisheconomy.ie/Notes/IrishEconomyNote10.pdf
Ulrich Sch�fer, Finanzmarkt: Zocken mit Derivaten Ein Schlag gegen die Finanzhasardeure, Wenige haben den Nutzen, viele den Schaden, Die Sueddeutsche, http://www.sueddeutsche.de/finanzen/311/505502/text/
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Donderdag 11 Maart 2010
Eergisteren wandelde ik drie uur met Graciela door de nevelbossen. Dat was een inwijding, want zij kende de weg in het netwerk van paden. Alleen zou ik die aanmerkelijk voorzichter hebben verkend. In dat donkere bos, zelfs als de zon schijnt, moet je je orientatie op een ander manier organiseren dan op een open vlakte. Herkenningspunten-aan-de-horizon ontbreken ook.
Maar nu ken ik de hoofdlijnen. Vandaag ga ik naar het reuzestandbeeld in San Javier dat een van de toppen in het bos siert. Je kunt er ook met de auto komen, maar Graciela heeft mij het voetpad gewezen. (100 woorden)
___________________
San Javier, 1506-1552, medeoprichter van de orde van de Jezuiten, wordt in NL vereerd als Franciscus Xaverius.
Bekend als "Apostel de las Indias", maar hij in nooit in Amerika geweest.
Foto van het standbeeld: http://www.liveargentina.com/Argentina/Tucuman/SanJavier/TucumanSanJavierCristoGeryMingo.jpg
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Vrijdag 12 Maart 2010
De wandeling gisteren was pittig. Het was een klim van twee uur door het nevelbos tot 1200 meter [vanaf 500 waar ik woon]. Vooral het tweede stuk was heel steil. Woensdag had het nog veel geregend, dus alles was extra nat. Mijn eerste idee om langs hetzelfde pad terug te gaan, liet ik geleidelijk schieten. Klimmend was die glibberigheid nog te hanteren, maar afdalend zou het te riskant zijn. Nee dus. Ik zou vanuit San Javier een bus kunnen nemen, overwoog ik.
Maar toen ik vlak bij de top was, en het pad bijna horizontaal werd, bleek dat de regen van sommige trajecten een ware modderpoel had gemaakt. Het beperkte zicht in het nevelbos was niet storend geweest, per slot was er maar ��n pad. Dat werd ook anders toen ik boven aangekwam. De beloofde fraaie uitzichten tot Yerba Buena en Tucumán werden beperkt door een dichte mist met maar honderd � tweehonderd meter zicht. De plaats van de zon liet zich ook raden met die mist.
Totale desori�ntatie!
En toen kwam ik voor een wegsplitsing te staan.
--"Is linksaf of rechtsaf de kortste weg naar het standbeeld?"
Ik gokte verkeerd, want toen ik eindelijk de verharde weg, en een afgelegen boerderij bereikte, bleek ik drie kilometer te ver Noord te zijn. Was ik linksaf gegaan, was ik er met vijfhonderd meter geweest, legde de man mij uit. Ik had daar zelfs het standbeeld kunnen zien. Maar ja, dat kon sowieso niet wegens de mist. Ik heb geen foto van het standbeeld kunnen maken. Het is een Christusfiguur van 26 meter hoog, maar op een derde van de hoogte waren de contouren al niet meer zichtbaar.
Bij de bushalte stond een man te wachten. Die wist mij --om tien voor elf(!)-- te melden dat de bus om half elf had moeten vertrekken. Ik besloot te lopen. Dat was een goede keus. Na ruim een uur lopen kwam de bus mij tegemoet, en toen ik vrijwel thuis was, reed de bus mij achterop.
En ... ik heb bepaald geen spijt van de keuze om te lopen. Het was ruim twaalf kilometer, en met mijn 'pittig marstempo' deed ik het in precies twee uur. Mooi rustig afdalend over een doodstille verharde weg. Met de bus had ik niet zo van de weg kunnen genieten. Uitzichten in de verte waren er nog steeds niet, maar het 'nevelbos' was op z'n mooist. Dat kon ik rustig bekijken. Niet zwoegend op een smal steil pad bij 100% luchtvochtigheid. Het waren allemaal prachtige doorkijkjes op grillige oude bomen. Ik kon er bij stilstaan, en 'afstandelijke' foto's nemen. De weg daalde met een aantal haarspelbochten langs dezelfde steile bergwand die ik een eind verderop, met het voetpad had beklommen.
Ik was om twintig voor acht vertrokken en stapte precies om een uur het huis binnen. Ruim vijf uur. Ik moest denken aan mijn traditionele wandeling van Cessenon sur Orb naar Olargues. Ook vijf uur, en verder ook heel vergelijkbaar. Behalve het klimaat! Doornatte bospaden, 100% luchtvochtigheid, en dichte mist kennen de mediterrane zomers niet.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Zaterdag 13 Maart 2010
In NYT trof ik een artikel over het hoogste gebouw ter wereld. Dat is sinds vier januari van dit jaar Burj Khalifa, Dubai, Verenigde Arabische Emiraten. Met een hoogte van 828m is dat 320m hoger dan de vorige 'kampioen', de Taipei 101 in de Taiwanese hoofdstad Taipei.
Het is niet mijn bedoeling in te gaan op dat nieuwe 'kampioenschap' en de 'hoopla' die daarbij hoort. Netzomin als de schrijver van het stukje in NYT, Blaine Brownell.
Die wijst op twee andere aspecten van deze innovatie. De eerste is dat het hier niet gaat om een kantoorgebouw. De oudste wolkenkrabbers, en de 'kampioenen' tot nu toe, waren essentieel kantoorgebouwen. Dit is wordt een 'stad' van twaalfduizend inwoners. Of er ook 'vertikale landbouw' wordt bedreven, is niet duidelijk, maar wat dat betreft zit Dubai in de voorhoede met een ander gebouw: De Oasis Tower.
Nee, het is de tweede 'innovatie' die mij trof. Brownell schrijft namelijk dat dit het eerste superhoge gebouwen is van gewapend beton. Tot nu toe domineerde daar de staalskeletconstructie. Maar gewapend beton is uiteindelijk lichter.
Het is een mijlpaal in de technische ontwikkeling van de beton-staal combinatie, schrijft Brownell. Hij wijst met name op de steeds hogere druksterkte van beton. Dat zette mij aan het denken. Ik heb namelijk een 'stille affectie' voor dat vakgebied. Geleidelijk schoten mij de 'momenten' te binnen die mijn belangstelling voor dat 'ver-van-mijn-bed'-thema hadden gevestigd. In Delft tijdens mijn studie maakte ik uiteraard kennis met de theoretische achtergrond van 'gewapend beton'. Het toentertijd opkomende 'voorgespannen beton' was een elegante combinatie van de superieure druksterkte van beton met de superieure treksterkte van staaldraden. Ik vond dat heel boeiend, en ik kon er --zogezegd-- mee spelen.
Het volgende moment in mijn 'stille affectie' voor dit 'ver-van-mijn-bed'-thema, was een toevallig gesprek met Charles Vos, een studie- en jaargenoot op Virgiel. Hij was toen afstuderend bij TNO, en was betrokken bij de berekeningen van het Evoluon in Eindhoven, dat in 1966 werd voltooid. Charles was later hoogleraar in dat vak. Hij legde mij uit wat de wezenlijke innovatiesprong van het Evoluon-ontwerp was. Dat was de cirkel van voorspannen draden op de buitenomtrek. Dat redde het ontwerp. Zodoende kon het pas �cht op een vliegende schotel lijken.
Hij legde mij ook uit wat het verschil was met het CNIT-gebouw nabij Courbevoie in Parijs. Dat was in 1958 klaargekomen. In 1955 had ik juist op die plek mijn praktische stage gehad, dat had mijn belangstelling versterkt. Charles was vast van overtuigd dat het einde van die ontwikkeling nog lang niet in het zicht was. Met name de druksterkte van beton zou nog grote ontwikkelingen doormaken.
Zodoende hield ik een beetje bij wat er gebeurde in dit vakgebied. De grote evenementen waren natuurlijk de Opera in Sydney, en ook recentelijk kon ik van nabij de bouw van een dergelijke schaalconstructie in Tenerife bekijken vanuit het busstation in Santa Cruz, waar ik vaak stond te wachten. Charles is plotseling overleden in 2001. Anders zou ik hem vast schrijven.
___________________
BLAINE BROWNELL, The Age of Concrete, NYT, March 13, 2010, http://www.nytimes.com/2010/03/13/opinion/13brownell.html
Burj Khalifa, http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_hoogste_gebouwen
Over "Vertical Farming" schreef ik 2 september 2009, The Vertical Farm Project: http://www.verticalfarm.com/
Oasis Tower, Dubai, http://www.archinomy.com/case-studies/261/vertical-farm-oasis-tower-dubai
Centre des nouvelles industries et technologies [CNIT], inmiddels 'monument historique'.
http://fr.wikipedia.org/wiki/Centre_des_nouvelles_industries_et_technologies
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Zondag 14 Maart 2010
In mijn laatste Reisbrief stonden foto's van mijn wandelingen door de 'nevelbossen', het 'subtropische regenwoud', of 'Yungas'.
--"Het lijkt La Gomera wel", schreef een van mijn Gomera'se vrienden, want de Reisbrief verschijnt met dezelfde foto's ook in het Spaans.
Dat klopt inderdaad. Met name de cederbossen boven de 800 meter, met hun zogenaamde 'horizontale regen'.
Straks ga ik daar opnieuw wandelen. Graciela gaat mee, en ook haar man Alejandro is van de partij. Het wordt geen reuze-wandeling, meer een wetenschappelijke excursie, want Alejandro is bioloog en direkteur van de stichting ProYungas, die het behoud van het ecosysteem 'Yungas' bevordert. (100 woorden)
___________________
Over "Wat is Yungas?" schreef ik 21+23 februari 2010 in Mijn Dagboek. ProYungas: www.proyungas.org.ar De foto's van Mijn Reisbrief staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157623344355603/ Als je niet op de verzendlijst staat, laat het even weten als je belangstelling hebt. Eenmalig of blijvend.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Maandag 15 Maart 2010
Nu ik weer een nieuwe golf onthullingen in de pers zag verschijnen over 'knapenschennis' op katholieke kostscholen in NL en Duitsland, kwam ik op het idee om een paar andere observaties over 'homo-erotiek' in onze cultuur op een rijtje te zetten. Ik zette het naast persberichten uit een heel andere hoek, namelijk het proces tegen Eric Massa, de Amerikaanse politicus die dezer dagen is afgetreden wegens beschuldigingen van 'sexual harassment', 'ongewenste intimiteiten'. In dit geval niet met vrouwelijk personeel, maar met 'mannen onder elkaar'. Hij organiseerde 'verbroederingsfeestjes' voor zijn staf. Het waren echte 'groping and tickling parties'. [Zie video].
Dat leidde tot klachten over 'ongewenste intimiteiten'. Uit de berichten leid ik af dat er scenes werden gearrangeerd die lijken op de 'uitbundige vreugde' die voetballers demonstreren na een goal. Ze bespringen elkaar, en vaak maken ze daarbij neukbewegingen. Ook van 'pure vreugde', maar het is duidelijk een min-of-meer bewuste uitlaatklep van homo-erotische gevoelens.
Dat is allemaal goed en wel, maar als je daartoe verplicht wordt, ligt het anders. En zo kwamen die 'verbroederingsfeestjes' van Eric Massa boven water. Eerst moesten nog de gebruikelijke ontkenningen worden afgewerkt met hetzelfde arsenaal ontkenningen die tegen vrouwen werd gebruikt die het 'niet leuk' vonden af en toe in de billen te worden geknepen.
--"Je moet het zien als een compliment", werd als verdedigingsargument aangevoerd.
--"Ho maar!", zeiden de vrouwen en organiseerden klachtenregisters en wetten die paal en perk stelden aan dit soort 'complimenten'.
Die klachtenregisters werden vooral een vrouwenzaak. Nu meldt Charles M. Blow in NYT een snel toenemende stijging van klachten van mannen over 'ongewenste intimiteiten' van andere mannen. Het staat nu op 15% van het aantal klachten door vrouwen. Dat zou het gevolg zijn van de verbroederingscultuur à la Eric Massa.
En dan is er nog de 'gewone' homoseksualiteit die we 'als cultuur' onder het vloerkleed proberen te vegen. Brave versies daarvan, zoals homo-echtparen die op 'gewone' huwelijken lijken, worden langzamerhand en her-en-der getolereerd.
In die 'knapenschennis' waarmee ik mijn stukje begon, zit natuurlijk de impliciete verwerpelijkheid van de [ervaren] oudere die de [onervaren] jongere misbruikt. Dat is 'gemakkelijk', dan hoef je je niet uit te spreken over de 'verwerpelijkheid' van de homo-erotiek. Of is die --als zodanig-- *niet* verwerpelijk? En zo ja, welke vorm moet die dan krijgen?
Dat zijn de vragen die we ons 'als cultuur' moeten stellen. De reacties gaan nu in de richting van "allereerst moeten we ons bekommeren om de slachtoffers".
OK, maar op die manier blijven de daders, en vooral de onderliggende cultuur daarvan, buiten schot. Ik bedoel niet 'strafrechtelijk buiten schot'. Dat valt wel mee.
Maar wat moet je met een paterscultuur waarin géén uitwegen bestaan voor seksuele gevoelens? Noch voor homo-, noch voor hetero-? En dat geldt precies zo voor de door mannen gedomineerde werkplekken. Of voor de marine. Of moeten die paters zich verbroederen à la Eric Massa? Zou dat de knapenschennis verminderen?
___________________
CHARLES M. BLOW, Don�t Tickle Me, Bro!, Welcome to Ticklegate. NYT, March 13, 2010
http://www.nytimes.com/2010/03/13/opinion/13blow.html
The Glenn Beck-Eric Massa Train Wreck:Pathetic TV Perfected VIDEO, http://www.liveleak.com/view?i=dad_1268209433&c=1
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Dinsdag 16 Maart 2010
RSVP staat voor Répondez s'il vous plaît, en is een gebruikelijke voetnoot bij uitnodigingen. Rands Richards Cooper, in een column in NYT, noteert het 'sociale verschijnsel' dat aan dit verzoek minder gevolg wordt gegeven als de uitnodiging per e-mail wordt verzonden. Je zou zeggen dat het juist gemakkelijker is. Het tegendeel blijkt het geval.
Cooper denk dat e-mail uitnodigingen minder serieus worden genomen, en dat ons gemakzuchtig communicatie-leventje --althans technisch gesproken-- een 'cultuurtje' heeft gecre�erd waarbij je dat soort beslissingen uitstelt.
Hij stelt voor om RVOM in te voeren: Répondez Vite Ou Mourir.
Zou het helpen?
RSVP
(100 woorden)
___________________
RAND RICHARDS COOPER, It�s My Party, and You Have to Answer, NYT, March 15, 2010
http://www.nytimes.com/2010/03/15/opinion/15cooper.html
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Woensdag 17 Maart 2010, St. Patrick's Day
Zaterdag is Jean Ferrat overleden. Dat was de chansonnier van La Montagne dat in NL door Friso Wiegersma zo mooi werd 'vertaald' als Het Dorp, en toentertijd door Wim Sonneveld werd gezongen.
Ziezo, dat is wel genoeg om Jean Ferrat in herinnering op te roepen bij doorsnee NLers. Maar 'Ferrat' is veel meer; dat is meer voor francofielen.
Misschien is La Montagne toch óók wel iets voor NLers, want Ferrat bezingt de Ardèche, en dat is een NLse buitenwijk geworden. Ik heb een YouTube gevonden van La Montagne met prachtige natuurfoto's van de Ardèche op de achtergrond. Speciaal voor Ardèche-gangers.
Zelf heb ik 124 titels van Ferrat op mijn harde schijf. Daar heb ik veel naar geluisterd de laatste dagen. Een beetje 'francofiel' ben ik dus wel.
Le Monde zette mij echter op het andere been. Zij hadden een 'Visuel interactif' met de vraag "Quelle chanson de Jean Ferrat retiendrez-vous?"
Daar kun je acht bekende chansons van hem aanklikken en dan stemmen welke je het beste hebt onthouden. Het zij zo.
Maar in plaats van Jean Ferrat beluisteren op de achtergrond, zat ik nu met volle aandacht voor het scherm. En toen ging ik bij YouTube struinen naar meer. Dat kostte mij de tijd die ik voor een doorwrocht stukje over St. Patrick's Day had gereserveerd. Het zij zo.
Behalve de acht van Le Monde, vond ik natuurlijk veel meer, maar ik beperk mij hier tot Het Dorp van Sonneveld /Wiegersma en een andere uitvoering van La Montagne met natuurfoto's van de Ardèche op de achtergrond. Geniet er maar van. Dat 'doorwrochte stukje' komt vast wel weer boven water.
_________________________
Le Monde: Visuel interactif Quelle chanson de Jean Ferrat retiendrez-vous ?
http://abonnes.lemonde.fr/culture/visuel/2010/03/16/quelle-chanson-de-jean-ferrat-retiendrez-vous_1320162_3246.html
Die is wellicht alleen toegankelijk voor abonnees. Daarom heb ik die acht apart bij YouTube opgezocht.
Dan mis je de toelichting van Le Monde [jammer!] en kun je niet stemmen [niet zo erg, uitslag is voorspelbaar],
La Montagne, http://www.youtube.com/watch?v=vBh9BNGzROM
La femme est avenir de l'homme, http://www.youtube.com/watch?v=qbphJHiAfdU
Nuit et brouillard, http://www.youtube.com/watch?v=U6a1kjhcDkY
C'est beau la vie, http://www.youtube.com/watch?v=2ieuU1ypjCg
Potemkine, http://www.youtube.com/watch?v=WtauB7xqT7M
Que serais-je sans toi, http://www.youtube.com/watch?v=WZaXuFzi4Rw
Ma France, http://www.youtube.com/watch?v=qkO7_rhhCbA
Camarade, http://www.youtube.com/watch?v=mEZVrr7zPrQ
Wim Sonneveld Het Dorp, http://www.youtube.com/v/lxPL6Ricdac&hl
La Montagne met foto's van de Ardèche op achtergrond: http://www.youtube.com/v/_mDBQ8DIwy4&hl
Je kunt ook Het Dorp downloaden met nostalgische plaatjes van mijn box.net http://www.box.net/shared/36ik4pagyd
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Donderdag 18 Maart 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Vrijdag 19 Maart 2010, Sint Jozef
In New York City hebben ze een klassiek taxi-bedrog aangepakt met 'moderne middelen'. Dat bedrog bestaat uit het declareren van het [hogere] buitenwijktarief in de binnenstad. 'Gewoon' het indrukken van het 'verkeerde knopje'. De meeste passagiers begrijpen dat toch niet. Met behulp van het ingebouwde GPS-systeem kan sinds twee jaar worden geregistreerd waar de passagier in- en uitstapt.
De inmiddels onthulde fraude is aanzienlijk. 3000 van de 48.000 chauffeurs pleegden meer dan honderd keer dat bedrog. 35.500 deden het minstens ��n keer. De 'kampioen', met 574 'verkeerde knopjes' in ��n maand, is nu zijn vergunning kwijt.
In de meeste landen bestaat daarop geen controle, en argeloze passagiers kunnen vrijelijk worden bedrogen. In Spanje, daarentegen, bestaat van oudsher een systeem waardoor het publiek buiten de taxi, en dus ook de politie, het bedrog kan constateren. Op het dak van de taxi's in Spanje staat altijd een lichtbak met de cijfers 1, 2, en 3 die gekoppeld zijn aan de zone waarop de taximeter is ingesteld. Als een buitenstaander --of de politie-- ziet dat binnen de stadszone het cijfer 2 of 3 is opgelicht, dan is er dus sprake van 'oplichting'. Het berust dus vooral op sociale controle. De argeloze passagier blijft onwetend.
Een Spaanse taxichauffeur die ik daar eens over vroeg, wist te melden dat het systeem vrij goed werkte, maar niet zozeer dank zij de politie of het straatpubliek, maar door de taxichauffeurs onderling.
--"Maar in sommige steden zijn ze allemaal corrupt", voegde hij er aan toe.
In New York City heeft de organisatie van taxichauffeurs geprotesteerd, en verklaard dat die GPS-metingen onbetrouwbaar zijn. Ze willen hun 'bijverdienste' kennelijk nog niet missen.
De betrokken overheidstoezichtcommissie gaat echter onverdroten voort met het invoeren van nog nieuwere 'intelligente' taximeters die de meter automatisch omschakelen bij het passeren van de binnenstadsgrens.
De Onzichtbare Hand is weer gered.
Dank zij De Zichtbare Hand van die alerte overheidstoezichtcommissie.
_________________________
EDITORIAL, Taxi Rip-Off, NYT, March 17, 2010, http://www.nytimes.com/2010/03/17/opinion/17wed3.html
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Zaterdag 20 Maart 2010
Met St Patrick's Day wilde ik een 'doorwrocht stukje over St. Patrick's Day' schrijven, maar op die dag liet ik Jean Ferrat voorgaan. Mijn 'francofiele ik' won de strijd om 'de uurtjes'. Bovendien was ik op mijn zoektocht over de vroege geschiedenis van Ierland op de allerinteressantse zijsporen terecht gekomen.
Het begon met een artikel in NYT van, Thomas Cahill, de schrijver van de bestseller 'How the Irish Saved Civilization'. Dat is een boeiend moment in onze West-Europese beschaving, want met het einde van de Romeinse Tijd, en de invallen van 'de barbaren' was het afgelopen met de 'cultuur' van de Lage Landen. Bibliotheken werden brandhout, maar de Romeinse burger Patrick organiseerde in het uiterste westelijke puntje het kopiëren van alle boeken van de voorgaande cultuur bij een volk dat als een van de eerste 'barbaren' deze streek was binnengevallen. Dat is de kern van het boek, en het NYT-artikel doet dat dunnetjes over. Heel boeiend.
Maar vóór ik daar aan begon, wilde ik nog even nakijken hoe dat precies zat met dat "Einde Van Het Romeinse Rijk in 400 n.C.", wat ik mij van de schoolboekjes herinnerde. En toen kwam ik op die 'allerinteressantse site' met de volgende tekst:
"Op oudjaarsavond 406 trekken Wandalen, Bourgondiërs, Sueven en Alanen massaal de Rijn over bij Mainz. Gallië wordt geheel overspoeld. Constantius III (Engeland) valt Gallië binnen en strijdt tegen de Germanen maar verliest uiteindelijk".
Zo'n precieze datering van dat einde had ik nog niet eerder gezien, en nieuwsgierig verkende ik die site verder. Het is een Tijdlijn van de Vaderlandse Geschiedenis bijeengebracht daar een zekere Fokke Nauta die van zichzelf schrijft:
"Ik ben geen deskundige op het gebied van Nederlandse Geschiedenis. Ik heb uit interesse een aantal gegevens chronologisch op een rijtje gezet"
Het begint met De Oerknal, en de site is inmiddels gevorderd tot de komst van Napoleon met feiten en feitjes die 'iedereen' wel ooit 'hier-of-daar' heeft opgevangen, maar waarvan de samenhang onduidelijk is.
Nauta zet ze op één tijdlijn. Daar vind je bijvoorbeeld:

--1753 Dijkdoorbraak bij Rijn t.o.v. Arnhem, waardoor de gehele Liemers onder water loopt.
--1753 Egbert Douwes ( - 1806) begint zaakje in koloniale waren in Joure
--6800 v.C Datering boomstamkano, gevonden te Pesse (Drenthe).
--vóór 5300 v.C De eerste landbouwers worden in Zuid-Limburg aangetroffen. Ze komen uit het oosten, en ze verbouwen alleen op de Löss-gronden.
--4900 v. C De boeren op de Lössgronden in Zuid-Limburg verdwijnen.

Yerba Buena, (Argentinië), Zondag 21 Maart 2010, Kim jarig
Elisabeth Rosenthal, de NYT-correspondent in Europa, schreef dezer dagen vanuit Spanje een 'lekkermakertje' voor Amerikaanse forensen. Daar is 'vliegen' de enige oplossing, maar tussen Madrid en Barcelona [520 km] rijdt nu twee jaar de AVE, de Alta Velocidad Española, die er twee uur en 38 minuten over doet met een topsnelheid van 300 km/uur, en een effectief gemiddelde van 197.
Daar zet Rosenthal de Acela Express van Amtrak tegenover, tussen New York, Washington en Boston met een effectief gemiddelde van 113 km/uur en een topsnelheid van 240. Dat is de enige echte sneltrein in de VS, maar Rosenthal vergelijkt ze met een 'homely tortoise'. Toch heeft die een flinke hap [37%] van de trein-vlieg markt naar zich toe gehaald. In Spanje is dat nu méér dan 50%.
Rosenthal, met haar beta-achtergrond, schrijft vaak over 'science' en milieu- en energiebesparing, maar in dit artikel wijst ze er uitdrukkelijk op dat de populariteit daar niet aan is te danken; ook al is de milieubelasting per reiziger voor de AVE een kwart van die van de auto- en vliegtuigpassagier. Wat meetelt is dat: "... trains require fewer employees and far less costly infrastructure than do planes".
De doorsnee reiziger kiest voor comfort. In de trein zelf, maar ook om de romslomp van een uur van tevoren aanwezig zijn e.d. ongein. Het marketingbeleid van de AVE is daarop gebaseerd. Anders dan de Franse TGV, waar het imago van 'treinreizen is goedkoop' werd aangehouden, heeft de AVE zijn prijzen vanaf het begin op het niveau van vliegen vastgesteld. Het is dus ook niet het prijsverschil.
Ik moest denken aan mijn tijd bij Philips van '64-'71. Ik ging dan vaak vanuit Eindhoven naar Parijs, en ik koos de toenmalige TEE. Het 'rekensommetje' waarmee ik mijn vlieg-grage collega's verleidde mijn systeem te volgen was als volgt.
Om op Schiphol te komen moest je met de trein naar Amsterdam CS, en dan met de bus, of met de Fokker Friendship van de NLM. Je moest, hoe dan ook, om zes uur uit Eindhoven vertrekken. Dat moest ik ook, maar ik stapte in Roosendaal op de TEE. De uitgebreide maaltijd in een comfortabel restauratierijtuig begon dan juist.
Mijn vlieg-grage collega's waren inderdaad eerder in Parijs. Om tien uur op Orly. Maar dan nog naar het centrum voor hotel en voor een 'èchte maaltijd'. Ik was pas tegen twaalf uur op Gare du Nord. Mijn hotel was aan de overkant van de straat, en ik had een rustige avond gehad. Mijn vlieg-collega's zagen hun tijd verknipt over vier of vijf transportmiddelen, en over versnipperde wachttijden zonder rustige maaltijd.
President Directeur Den Hollander van de NS, was toentertijd de grote promotor van de TEE, Trans-European Express. Hij geloofde dat de trein het moest kunnen opnemen tegen vliegen voor afstanden tot 500 km. Dat is ruimschoots gelukt.
De huidige AVE en TGV promotoren vertelden Rosenthal dat ze nu mikten op 800 miles [1280 km] in heel West Europa. Barcelona Parijs [830 km in rechte lijn] kan binnenkort in goed vier uur.
En dat was dan het andere 'lekkermakertje' voor de NYT-lezers. Daar weten ze dat de Acela Express het voorlopige eindpunt is van de ontwikkeling. Florida, California en Illinois krijgen acht miljard dollar federaal geld ter stimulatie. In Spanje alléén al zal over tien jaar 160 miljard in 'treinen' gaan.
_________________________
ELISABETH ROSENTHAL, High-Speed Rail Gains Traction in Spain, NYT, March 15, 2010
http://www.nytimes.com/2010/03/16/science/earth/16train.html
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Maandag 22 Maart 2010
Ik ben deze reis niet ver gekomen met het ontwikkelen van een kijk op de Argentijnse politiek van binnen uit. De treurnis van het gebrek aan zon, en de zorgen om de persoonlijke hygiëne omdat alles vochtig, klam en beschimmeld is, benemen me de lust, de tijd en de energie. Ik ga dan ook vervroegd vertrekken naar betere oorden.
Maar toch trof mij de vorige week een krantenkop waaruit bleek dat ik enkele trekjes van het Argentijnse politieke bedrijf goed had begrepen. Dat kwam boven water bij het tafelgesprek gisteren --een wekelijks familiediner, want ook de ouders van Graciela [81] zijn er altijd bij; ze zijn van Italiaanse[!] herkomst-- toen ik zei dat ik uit die krantenkop had begrepen dat het veel gebruikte woord 'kirchnerismo' een soort 'proto-dictatura' was. Alom gelach en bijval.
Ik leef hier in een milieu van intellectuele middenklassers die de kapsones van het "presidentiële echtpaar", met machteloze lankmoedigheid over zich laten gaan:
--"Zo lang er maar geen doden vallen".
Die krantenkop luidde: "Het Recht geeft politieke ruimte aan het 'kirchnerismo'."
Dat hield in dat de federale rechter het omstreden gebruik van DNU's goedkeurde.
DNU staat voor Decreto de Necesidad y Urgencia. M.a.w. nooddecreten, en die mag de president --lees het presidentiële echtpaar-- zonder meer uitvaardigen. Dat 'recht' hebben ze zichzelf --per DNU waarschijnlijk ;-)-- aangemeten.
Zo hield La Presidenta Christina Fernández een paar weken geleden haar jaarlijkse staatsrede, maar de andere dag in de pers verscheen naast het verslag ook het bericht dat zij --achter ieders rug om-- een DNU had uitgevaardigd om de staatschuld te betalen met de reserves van de staatsbank.
Dat is op zichzelf al een financieel gedrocht, maar in haar staatsrede had ze iets anders beloofd. De oppositie --in de krant steevast 'anti-K' geheten-- stapte naar de rechter. En de krantenkop ging over de uitspraak: "Niks aan de hand", zei die.
De eerste regel van dat krantenkopbericht luidde: 'Het kirchnerismo heeft gisteren uitgebreid de rechtelijke uitspraak gevierd'. Maar daarvóór --dáárvoor dus-- had het echtpaar ruzie gemaakt met de president van de van staatsbank, die werd tijdelijk [tijdig dus!] vervangen. Ook die federale rechter was kortgeleden benoemd.
Voor het grote publiek heeft het echtpaar 'gescoord'. In Mijn Reisbrief No 5 staat een foto van een communistische protestmars omtrent die staatsschuld met het bord:
--"De staatschuld wordt betaald met de honger van het volk". [zie Flickr]
Dat 'probleem' hebben de K's nu even 'geregeld'. De 'hoge pieten' betalen nu de schuld, maar het is een duidelijke wisselstruc. De 'anti-K' hadden het nakijken.
Mijn 'definitie' van kirchnerismo als proto-dictatura was dus in de roos!
Ik verbaas mij over de gelatenheid van die middenklassers. 'Ze hebben erger meegemaakt', zeg ik dan bij mezelf. De 'dictatura' waarover nu de processen gaande zijn, was veel erger. [zie 18 25 26 febr] Dit is 'gewoon Argentijns', zeggen ze.
Maar ik krijg het gevoel een operette bij te wonen. Onderwijl gaat op volks- en middenklasseniveau alles zijn gangetje. Ieder scharrelt zijn kostje bijeen, en leert leven met de geleidelijke verarming. 'Gewoon Argentijns', heet dat.
_____________________
Krantenkop La Gaceta van 18 maart: "La Justicia le dio aire polítici al kirchnerismo" http://www.lagaceta.com.ar/nota/369721/Notas_tapa/Justicia_dio_aire_politico_al_kirchnerismo.html
De foto van Mijn Reisbrief No 5: http://farm5.static.flickr.com/4047/4371767064_e7cb1a1af5_o.jpg
Wat is La Gaceta?: en.wikipedia.org/wiki/La_Gaceta_(Tucumán) Belangrijke krant, ook buiten Argentinië
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Dinsdag 23 Maart 2010, Charlotte 12 jaar!
De golf van onthullingen over zedenschandalen, met name 'knapenschennis', raast over de wereld. 'Iedereen' wist het, maar nu zitten we pas in de 'whodunit'-fase.
Een van de interessantse berichten trof ik in de NRC waarin betoogd werd dat de Staat daarvoor aansprakelijk moet worden gesteld. Dus niet onze pijlen richten op De Kerk, maar op De Staat voor zijn falende toezicht via diens instituten zoals Kinderbescherming en Onderwijsinspectie. Dat hangt niet zomaar in de lucht. Het Europees Hof heeft in 2003 Groot-Brittannië veroordeeld omdat de sociale dienst tekort was geschoten in een geval van seksueel misbruik.
Dat is heel boeiend: De Staat verantwoordelijk voor het 'netjes' functioneren van De Kerk!! En dat terwijl De Kerk traditioneel juist het omgekeerde beweert.
Maar Peter Schneider, schrijvend vanuit Berlijn in NYT over Benedict's Fragile Church, merkt op dat het publiek zijn vertrouwen in De Instituten heeft verloren. Eerst in De Banken wegens hun onverantwoordelijke gok-gedrag. Toen in De Politici die dat niet konden stoppen, en nu in De Kerk. Wanneer is De Staat aan de beurt?
Het NRC-artikel wordt gevolgd door een zeer informatieve reeks discussiebijdragen waar bijvoorbeeld de rol van het celibaat 'over de knie' gaat. De Kerk stelt dat het er niets mee te maken heeft, maar de bijdragers, en ook Hans Küng, zijn daar genuanceerder over. Küng wijst wel naar Epistula de delictis gravioribus als bron van de recente ellende. Dat was de brief van Ratzinger toen hij nog kardinaal was, waarin hij de allerergste kerkelijke straffen stelde op het verbreken van de geheimhouding in deze zaken. [Overigens schijnt die brief niet van Ratzinger te zijn, maar is die slechts opnieuw door hem verzonden op 18 mei 2001].
--"Tijdige opening van zaken had veel ellende voorkomen", vindt Küng, "hij heeft die problemen zelf veroorzaakt".
Ik zie er ook een late revanche in van Küng op zijn oude studiemakker. Op 27 mei 2002 schreef ik daarvan naar aanleiding van een artikel in Babelia:

Hans Küng en Joseph Ratzinger waren vrienden en theologen toen Johannes XXIII ze naar Rome haalde voor Vaticanum II. Toen nog geen dertig en briljant. Nu 75. Joseph werd de moderne top inquisiteur die Hans martelde en uit de kerk en zijn hoogleraarschap stootte. Het zijn de twee gezichten van de kerk, schrijft Babelia: patriarchaal, aartsconservatief, eng en euro-centristisch, als een tweede Romeinse Rijk de één. De ander oecumenisch, dialogerend, verzoenend en evangelisch op de manier van Jezus.

Yerba Buena, (Argentinië), Woensdag 24 Maart 2010, Día Nacional de la Memoria
Ik laat even de hoogst interessante discussie terzijde over de rol van seksualiteit in onze cultuur die nu ontbrandt naar aanleiding van de wereldwijde 'knapenschennis' 'and all that'. Ik geef eerst even aandacht aan de ontwikkelingen in Frankrijk waar in het weekend bij de regionale verkiezingen 'links' heeft gewonnen. In 'mijn' regio, Languedoc-Roussillon, werd Georges Frêche herkozen [met 53%]. Hij was eerder wegens verregaande difamatie uit de partij gestoten. Die beschadiging is hij nu te boven. Ik schreef daarover toen er een goede analyse van die 'affaire' verscheen.
In Poitou-Charentes wordt Ségolène Royal herkozen met de verpletterende meerderheid van 61,1%. Zij heeft dus per saldo niet geleden van haar nederlaag tegen Sarkozy om het presidentschap. Martine Aubry, die kortgeleden het voorzitterschap van de Socialistische Partij won in competitie met Ségolène Royal, kan óók tevreden zijn: Links begint zich van zijn traditionele verdeeldheid te herstellen. Mogelijk zelfs ligt de weg naar de presidentsverkiezingen in 2012 open. In dat geval zou het Franse presidentsschap tussen twee vrouwen worden bevochten. Dat belooft wat!!
Dat alles lees je niet in Le Monde, hooguit 'tussen de regels' als je zelf de verkiezingsresultaten uitspelt. Ik vond dit in El País mooi bij elkaar gezet. Zelfs NYT deed het niet zo helder. Financial Times was duidelijker: Dat aandeel van 36% van de stemmen voor UMP: "... raises serious questions about Mr Sarkozy’s ability to win a second five-year term as head of state." Maar FT waarschuwt ook: "But in-fighting among the Socialists could break out again". [Overigens heeft dat FT-artikel een prachtige foto van stemmende nonnen in Solesmes, die ik voor degenen die geen toegang hebben tot het FT-archief even op Flickr heb gezet]. Le Monde is er wat stiller over, en beperkt zich tot de onmiddellijke politieke gevolgen voor Sarkozy en de UMP, maar gaf toch een samenvatting van de buitenlandse pers.
Kortom, het Franse verschiet is boeiend, als 'Les Éléphants' van de PS niet wéér ego-tripperig hun anti-vrouw sentimenten gaan uitspelen --wat toentertijd het gebrek aan partij-steun voor Royal veroorzaakte-- zullen we het schouwspel krijgen dat twee vrouwen om de Franse troon gaan vechten. Misschien dat de UMP dan 'verplicht' wordt om óók een vrouwelijke kandidaat naar voren te schuiven. Misschien dat Carla Bruni daarvoor in aanmerking komt. Dan zou het gaan lijken op de Argentijnse situatie met het ''presidentiële echtpaar". Maar ik schat in dat Bruni daarvoor te slim is. Anders moet de UMP maar in de leer bij Berlusconi, die in het verleden ook 'mooie meiden' naar voren wist te schuiven in de politiek.
--"Mooie lijfjes en mooie gezichtjes, maar een leeg curriculum", heette dat toen.
____________________
ANTONIO JIMÉNEZ BARCA, La izquierda se hace con el control de casi todas las regiones francesas
http://www.elpais.com/articulo/internacional/izquierda/hace/control/todas/regiones/francesas/elpepuint/20100321elpepuint_4/Tes
Ben Hall, Regional polls deliver heavy blow to Sarkozy, Financial Times, March 21 2010
http://www.ft.com/cms/s/0/b2e1522a-3529-11df-9cfb-00144feabdc0.html
Audrey Fournier, Pour la presse étrangère, "la magie Sarkozy se dissipe", LEMONDE.FR, 22.03.10
http://abonnes.lemonde.fr/politique/article/2010/03/22/pour-la-presse-etrangere-la-magie-sarkozy-se-dissipe_1322404_823448.html
Over Georges Frêche: Mijn Dagboek 6 Augustus 2008 en 14 Juli 2009 en Alain Rollat: L'assassinat raté de Georges Frêche, éd. Singulières, 2008, ISBN 978-2-354-78017-3: http://www.paris-communiques.com/communique.php?id=19900
Over Berlusconi: "hoe die enkele van zijn 'joffers' in het Europarlement wil zetten" en "Mooie lijfjes en mooie gezichtjes, maar een leeg curriculum" Mijn Dagboek 1 mei 2009
Foto Financial Times: Poll position: the nuns of St Cecilie’s Abbey prepare to vote on Sunday in Solesmes, western France, http://farm5.static.flickr.com/4053/4459796476_368915b6b0_o.jpg
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Donderdag 25 Maart 2010
Gisteren was het een Nationale Feestdag. De zon scheen iets meer dan andere dagen, en dit hoekje van het bos werd bevolkt door dagjesmensen; meestal op de fiets. Maar er waren ook meer runners dan normaal. Daarom viel het mij op.
Het was aldus de 'Día Nacional de la Memoria por la Verdad y Justicia', zogezegd de 'Nationale Herinneringsdag voor Waarheid en Recht' die [pas!] in 2004 werd ingesteld door Néstor Kirchner die president was van 2003 tot 2007.
De militaire coupe vond plaats op de ochtend van 24 Maart 1976, nadat ze 's nachts de regering van Isabel Perón hadden ontmanteld. Het militaire driemanschap, de Junta, noemde zich 'Proceso De Reorganización Nacional' en stelde Jorge Rafael Videla [een van de drie] aan als president. De militaire dictatuur duurde striktgenomen tot 1983 toen de Junta zich gedwongen zag verkiezingen uit te schrijven. Het 'peronismo' behaalde overwinning, en Raúl Alfonsín werd president.
[Isabel Perón dankte haar naam aan het huwelijk met de 35 jaar oudere beroemd/beruchte Juan Perón die president was geweest van 1946 tot 1955. Isabel was zijn derde vrouw, en was nachtclubzangeres in Madrid waar Perón 'in exil' was. Perón's eerste vrouw, de populaire 'Evita', was jong overleden in 1952.]
Alfonsín zette zich ertoe de criminele en economische janboel te ordenen, en stelde de Comisión Nacional Sobre La Desaparición De Personas, in werking. Het resultaat, een beroemd rapport genaamd Nunca Más [Nooit meer], leidde ertoe dat 'het opzettelijk doen verdwijnen van personen' in de strafwet kwam. Dat was uniek in die tijd. Het werd door andere landen overgenomen. De UNO nam het in 1992 op in de lijst van 'misdaden tegen de mensheid'. Er waren 30.000 mensen 'verdwenen'.
Door tegenwerking van de militairen kwam het niet tot echte veroordelingen. Ook lukte het Alfonsín niet voldoende om de economisch/financiële janboel, die de dictatuur het achtergelaten, in goede banen te leiden. In 1989 werd hij door Carlos Menem vervangen die regelrecht kwijtscheldingen decreteerde, en de financiële janboel nog groter maakte. In 1994 kon hij voor een tweede termijn worden herkozen omdat hij de grondwet had veranderd. Een derde termijn lukte hem niet met die 'grondwettruc', en hij werd opgevolgd door Fernando de la Rúa. Maar die pakte nòch de financiële crisis, nòch de kopstukken van de dictatuur aan. In 2001 wordt hij voortijdig weggestuurd. Hij werd 'ex-interim' vervangen door Eduardo Duhalde.
Inmiddels kwamen andere krachten op gang. Las Madres de la Plazo de Mayo, die ook een grote rol hadden gespeeld bij het beschuldigen van de militaire dictatuur, zochten steun in het buitenland, en al vanaf 1986 werden Argentijnse dictatuur-kopstukken veroordeeld voor rechtbanken in Spanje, Italië, Duitsland en Frankrijk. In 2004 vorderde het Tribunaal van Neurenberg de gevangeneming en uitlevering van Jorge Videla en Emilio Massera, twee van het driemanschap van 24 Maart 1976. De derde, Orlando Agosti was in 1997 overleden.
In Mei 2003 treedt Néstor Kirchner aan als gekozen president. Tot ieders verrassing ontslaat hij meteen hoge militaire- en politiefunctionarissen, weet de amnestiewetten buiten werking te stellen, en reorganiseert de Hoge Raad. In 2004 stelt hij de Nationale Feestdag van gisteren in: de 'Nationale Herinneringsdag voor Waarheid en Recht'.
De veroordelingen kunnen beginnen. Wat ik 18, 25 en 26 Februari beschreef, waren dus inderdaad de eerste 'echte' processen. Laten we letten op de afloop.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Vrijdag 26 Maart 2010
Wegens de 'Nationale Herinneringsdag voor Waarheid en Recht' waar ik gisteren over schreef, kwam ik op de twee belangrijkste burgerlijke verzetsakties tegen 'la dictatura' die met de staatsgreep van 24 Maart 1976 was begonnen. Het militaire regime liet in stilte zijn tegenstanders --dat waren in principe alle activisten van links en van rechts-- 'verdwijnen'. Dat waren veelal jonge mensen.
Op zoek naar verklaring bij de autoriteiten, kregen de ouders systematisch 'nul op rekest'. Een groep van dertien vrouwen, want de mannen moesten de kost verdienen, protesteerde zodoende op 30 April 1977 voor het presidentiële paleis, La Casa Rosada. Dat soort samenscholingen waren verboden, en de politie commandeerde dan ook "Dóórlopen!". In het Spaans luidt dat commando: "¡Circular!", maar het kan ook opgevat worden als 'cirkels maken', of 'in een kringetje lopen'. En dat laatste was wat de vrouwen deden, ze liepen rondjes op de Plazo de Mayo, het plein voor La Casa Rosada. Dat was hun geweldloos verzet.
De eerste keer was het een Zaterdag, de volgende waren op Vrijdag, en al snel groeide de gewoonte om Donderdags om half vier daar bijeen te komen en 'alleen maar' kringetjes te lopen. Zo ontstond de beweging Las Madres de Plaza de Mayo. Aanvankelijk waren er geen repercussies. Precies als Commissaris Kaasjager en burgemeester d'Ailly geen raad wisten met Provo's die vanaf eind 1965 rondom het Lieverdje dansten, en krenten uitdeelden, waren de autoriteiten verbouwereerd.
Het werd een geweldloze beweging die wereldwijd sympathie en ondersteuning kreeg, en per saldo de diplomatieke en publieke protesten op gang bracht, die bijdroegen aan het aftreden van het militaire regime.
Twaalf 'kernvrouwen' van de beweging werden echter 'stilletjes' in December van datzelfde jaar opgepakt. Zij 'verdwenen' precies als hun kinderen, maar noch de nationale, noch de wereldwijde actie werden er door gestuit.
Rond diezelfde tijd ontstond een andere geweldloze verzetsbeweging van vrouwen die later de naam kreeg van Abuelas de Plazo de Mayo, de Oma's, de Grootmoeders. Aanvankelijk argeloos boden moeders van zwangere dochters die waren gevangen genomen aan om de zorg voor het kleinkind op zich te nemen. Maar het regime had heel bewuste, op schrift gestelde, plannen met deze 'botín de guerra', deze 'oorlogsbuit'. Zij moesten anoniem worden 'geadopteerd' in gezinnen van het juiste politieke stempel. Daar was zelfs vraag naar, waardoor ze werden verhandeld. Alles in het diepste geheim.
Het moet gaan om zo'n vijfhonderd gevallen, maar precieze gegevens ontbreken. Die kinderen zijn inmiddels volwassen. De 'Abuelas' zijn nog steeds heel actief met het opsporen en identificeren. Een persbericht in de [Argentijnse] El País van 22 december 2009 maakt melding van de 100ste geslaagde identificatie. Dat identificeren, met al zijn juridische, medische, genetische en psychologische aspecten, is nog steeds de belangrijkste taak van de Abuelas. In 2008 werd hun organisatie voorgedragen voor Nobelprijs voor de Vrede, want ze zijn ook wereldwijd actief in organisaties voor de rechten van het kind in onze samenleving.
________________________
Alejandra Dandan, Con el nombre del padre confirmado, El País, 'Página 12', Martes, 22 de diciembre de 2009
http://www.pagina12.com.ar/diario/elpais/1-137437-2009-12-22.html
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Zaterdag 27 Maart 2010, de kogel is door de kerk!
Goede Vrijdag wordt mijn terugreisdag naar Chili. Wellicht niet toevallig, want toen ik gisteren eens goed ging shoppen, bleek dat het reislustige Semana Santa-publiek bijna alle plaatsen had opgeëist. Maar reizen op Goede Vrijdag ging kennelijk iets tever. Het hotel in Salta, waar ik Donderdagavond overnacht, is daarom 'een beetje duur' uitgevallen.
Donderdag reis ik in vijf uur naar Salta. Vrijdagmorgen om zeven uur verder. De prachtige bergpassen in tegengestelde richting. Het meest imposante traject nu bij daglicht. Zaterdag, z��r vroeg in de morgen, zal ik in Iquique zijn. Voorbij die klamme vochtigheid! Voorbij die muggen! De zon tegemoet! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Zondag 28 Maart 2010
In dit hoekje van ons grote bos dat het dichtst bij de stad ligt, zijn ook enkele 'clubs' gevestigd. Het zijn eigenlijk feestzalen, waar families, buurten of verenigingen hun feest vieren. Overigens ook voor recepties, van feestelijk tot treurig, want er is ��k een groot kerkhof in de buurt. Het zijn gebouwen die op enkele honderden meters van elkaar liggen in de bosrand verderop. Ieder in een streng omheind park, met zwembad en buitenterrassen, voorzover ik dat kan zien tussen de bomen.
Het zijn g��n openbare disco's, en ook geen gesloten clubs, maar de muziek heeft w�l een hoog disco-gehalte. Gelukkig horen wij hier, wegens de afstand, alleen de diepste bassen bonken op de achtergrond. Vooral in het weekend, is het druk, want dan hoor ik 's�morgens vroeg het opgezweepte sfeertje van de finale.
En zo ook vanmorgen vroeg, Maar nu was het anders. Ik was wakker geworden van weerlichten, en ik lette op of er onweer op komst was. In de verte, na twintig tellen, dus zo'n zes kilometer, ongeveer in het gebied waar die 'clubs' liggen, rommelde het. Het bleef daar hangen. Ik kon mij niet vergissen met het ritmische geluid van de disco. Dat kwam donker en vaag uit de verre diepte omhoog. De donder was op die afstand weliswaar niet 'spetterend', maar het onderscheid was onmiskenbaar.
En zo luisterde ik naar een concert van natuurkrachten ondersteund door de diepste bassen van onze elektronica-cultuur. Het onweer als de solist, de mammoet�luidsprekers als orkest. Meer dan een uur lang. Soms leek het een dialoog. Alsof de DJ de aan de knoppen draaide in functie van het onweer.
Het eindigde toen de regen kwam. Zoals gebruikelijk was het windstil. Stil ruisend was het begonnen, maar snel werd het 'tropisch'. Dat kon ik horen. Het geluid verdween. Misschien wel omdat de dichte regen als geluidscherm werkte. Ik viel weer in slaap. Toen ik wakker werd, was het doodstil.
De regen was opgehouden. Het concert was afgelopen.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Maandag 29 Maart 2010
Ik heb mijn hele leven al tenenkrommend aangekeken tegen wat je de 'economie als wetenschap' moest noemen. Ik leerde 'economie' kennen als nadenken over hoe 'de mens' met 'goederen' omgaat. Adam Smith 'and all that', in zijn twijfelend zoeken.
Al snel werd mij duidelijk dat daar een uiterst mager mensbeeld voor werd gebruikt. Eendimensionaal, puur rationeel zoekend naar 'het goedkoopste'. Dat bleef niet een leuk theoretisch proefballonnetje voor een creatieve zondagachternamiddag bij de borrel. Nee, het ging maar d��r en d��r. Het klopte van geen kanten met wat ik in de werkelijkheid voor mij zag.
Toen ik later met het begrip 'marketing' in aanraking kwam, in de jaren zestig, was dat een verademing. Daar ging het tenminste over mensen van vlees en bloed. Maar dat duurde niet lang. Al snel werd die warmbloedige 'marketing' het slachtoffer van hetzelfde fenomeen, en werd 'de mens' weer dat eendimensionaal wezentje, nu opgedirkt met 'modellen' die beter op de borreltafel hadden kunnen achterblijven.
Het artikel van David Brooks in NYT van een paar dagen geleden beschrijft de geschiedenis van de economie als een [grieks] drama in vijf bedrijven. Het begint met het uitdagen van de goden, in dit geval met mathematische modellen. In deel twee komt er nog een schepje bovenop met gesimplificeerde modellen van menselijk gedrag. Hoogst gesofisticeerde modellen menen 'alles' de kunnen voorspellen. De 'hybris', de menselijke overmoed, is compleet. De goden grijpen in.
Deel drie wordt aldus de geschiedenis van de crisis die niemand had zien aankomen. Een crisis die vijftig triljoen 'welvaart' vernietigt, en wereldwijd menselijke ellende veroorzaakt. De goden zijn vertoornd. We stranden vruchteloos in de 'whodunit'- fase. We kunnen de schuldige, het 'foutje' in het model, of wat-dan-ook, niet aanwijzen.
En zo wordt deel vier de fase van 'soul searching'. Meer dan een jaar na de crisis weten we niet wie-of-wat de 'oorzaak' was. Wellicht was de oorzaak zo groot, zo alles omvattend, dat die daardoor onzichtbaar werd. We vragen ons af of 'economie' wel een wetenschap is. Een �chte wetenschap slaagt er van tijd tot tijd in om met zijn hypothesen en modellen een probleem op te lossen. Maar welk probleem heeft 'economie' ooit opgelost?
De 'moderne economie' wordt ontmaskerd als een soort wonderolie die we ons door een obscure koopman, verkleed als wetenschapper, hebben laten aansmeren. Economie kon zich verkleden als wetenschap door alles wat w�rkelijk menselijk is te elimineren uit zijn 'modellen', maar deed wel alsof. Precies zoals die marktkoopman.
Wat zal deel vijf brengen? Volgens Brooks wordt 'economie' teruggezet naar de plek waar het thuishoort; Een hoofdstukje, of een paar paragrafen, in de studie van de geschiedenis en de morele filosofie. Dan zijn we weer terug bij Adam Smith, althans bij de originele, want dat ene uit zijn verband gerukte citaat van hem, over die Onzichtbare Hand, was ook 'gereduceerde werkelijkheid'. Economie zal dan de werkelijkheid bestuderen precies zoals historici, psychologen en romanschrijvers.
Het is een mooi beeld dat Brooks schetst. Het artikel heet dan ook The Return of History. Het Kwaad in de wereld zal er niet mee worden uitgeroeid. Dat zal een ander voertuig vinden. Dat is mijn pessimistische amendement bij deze Brooks-'theorie'.
________________________
DAVID BROOKS, The Return of History, NYT, March 26, 2010, http://www.nytimes.com/2010/03/26/opinion/26brooks.html
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Dinsdag 30 Maart 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Yerba Buena, (Argentinië), Woensdag 31 Maart 2010, laatste dag in Yerba Buena
Eergisteren beschreef ik hoe je in 'de economie als wetenschap' de fasen van een Grieks drama kunt onderscheiden. Het begon als 'filosofisch nadenken' over hoe de mens met 'goederen' omgaat. Het groeide uit tot een alleroverheersende ideologie, en nu, althans volgens dat drama-model, wordt 'de economie' weer op zijn plaats gezet.
Intussen was het een 'excuus' om lands-economieën, zoals hier in Argentinië, met een schuldenlast op te zadelen waar hele generaties onder gebukt zullen gaan. De dictatuur van Videla bewerkstelligde tussen 1976 en 1983 een verhoging de staatsschuld van 7.875 miljoen US$ tot 45.087.
Maar wat er in feite gebeurde was een grootschalige beroving. Argentinië werd beroofd door andere landen. De 'rijke' Argentijnen door de super-rijken. Enzovoorts. Een beroving dus, die zich nu op wereldschaal heeft herhaald. De gewone, 'middle class', belastingbetaler draait daarvoor op, zo weten wij inmiddels. In een protestmars in Tucumán, een paar weken geleden, las ik het bord "La deuda se paga con el hambre del pueblo", [de staatsschuld wordt betaald met de honger van het volk]. Dat is precies wat "de economie" heeft bewerkstelligd: "Beroving" en "Verarming".
En toch, en daar ging mijn laatste zinnetje van gisteren over, is dat *niet* de schuld van 'de economie'. Ik schreef dat Het Kwaad niet zal zijn uitgeroeid; het zal een ander 'voertuig' vinden. Dergelijke 'berovingen' zullen op basis van 'andere theorieën' worden uitgevoerd. Dat was vóór 'de economie' niet anders.
Religies, en de superioriteit van 'onze' God, waren favorieten. Voor de conquistadores was het een excuus om alle goud naar Spanje te slepen. 'Onze' Piet Hein beroofde die Spaanse schepen. Dat was tenminste 'openlijke beroving' ;-)
Het Christendom leverde de motivatie voor de Kruistochten. Het Christendom was daarom niet begonnen. Het dankte zijn explosieve expansie aan de prediking van 'liefde' onder slaven en soldaten in het liefdeloze Romeinse Imperium. Het Christendom onderging deze 'transformatie' pas later. Het werd als het ware 'gekaapt'.
De Islam onderging óók zo'n transformatie. De communicatieve stijl van Simbad, en de regering van Harun er-Rachid, werd vervangen door de roofzuchtige stijl van al Mu'tadid, en de religie werd als voertuig en rechtvaardiging gebruikt.
In die zin kun je zeggen dat het kapitalisme, dat in wezen een nuttige manier van financieren is, werd 'gekaapt'. In het verleden schreef ik al hoe het eigendomsrecht van de kapitalist-financier steeds absoluter werd, zodat het cynisch werd beschreven als The Divine Right Of Capital. Recent kwam Thom Hartmann met een analyse hoe door middel van dat soort 'religieuze' theorieën de middenklasse werd beroofd, en mensenrechten 'officieel' werden 'gestolen'. Ter verhoging van de 'winst'. "Wiens Winst?"
Kortom, laten we ons niet blind staren op het voertuig van 'De Rovers'. Misschien is het omgekeerd, en geldt het oude spreekwoord: 'De gelegenheid maakt de dief'.
Met andere woorden: Iedere absolutistische theorie kan daarvoor dienen.
Dát mechanisme moeten we in de gaten houden.
__________________________
Foto: "La deuda se paga con el hambre del pueblo", http://farm5.static.flickr.com/4047/4371767064_e7cb1a1af5_o.jpg
De transformatie van de Islam: Mijn dagboek 27 okt 2003 en 19 jan 2007 plus bronvermeldingen aldaar.
Thom Hartmann, Unequal Protection: The Rise of Corporate Dominance and the Theft of Human Rights
http://www.amazon.com/dp/1605095710/ref=pe_ar_x1 Ook: Screwed: The Undeclared War Against the Middle Class
Divine Right Of Capital: Mijn Dagboek 27feb2008 en eerder. Mijn excerpt: www.van-eyk.net/gerard/biblio/myxcerpt.htm
Marjorie Kelly, The Divine Right of Capital: Dethroning the Corporate Aristocracy, 2001, ISBN-13: 978-1576751251
Excerpten: http://www.corporation2020.org/corporation2020/documents/Resources/Kelly.pdf [11 pagina's]
http://www.ecobooks.com/books/divineright.htm
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Maart 2010